To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Podmioty prawa cywilnego Podmiotowość prawna to jedno z najdonioślejszych kwestii prawa w ogólności. Oznacza, że jednostka wyposażona w przymiot osobowości prawnej może być nosicielem praw lub obowiązków - stroną stosunku prawnego. W ujęciu kodeksu cywilnego podmiotowość prawną mają osoby fizyczne (ludzie) oraz osoby prawne. W stosunkach cywilnoprawnych mogą również uczestniczyć jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej ale wyposażone przez prawo w zdolność prawną (tzw. ułomne osoby prawne). Osoby fizyczne Człowiek nie zawsze był podmiotem prawa - nosicielem praw - można wręcz powiedzieć, że w historii cywilizacji obecny stan rzeczy tj. podmiotowość prawna ludzi jest stanem względnie nowym. W prawie rzymskim niewolników określano jako instrumentum vocale - narzędzie mówiące, a jeszcze w XIX wieku dość powszechnie przedmiotem obrotu byli ludzie - niewolnicy.
Zgodnie z art. 8 § 1 kodeksu cywilnego każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną. Zgodnie zaś z art. 927 § 2 kc dziecko już poczęte w chwili otwarcia spadku może być spadkobiercą pod warunkiem, że urodzi się żywe. Zasadniczo - z uwzględnieniem szczególnej regulacji prawnej dotyczącej nasciturusa (dziecka poczętego) - początkiem zdolności prawnej człowieka jest żywe urodzenie. Polskie prawo ustanawia domniemanie żywego urodzenia. Jest to domniemanie dopuszczające przeciwdowód. Dowodem urodzenia jest stosowny akt stanu cywilnego. Zdolność człowieka ustaje z chwilą śmierci, z którą ustają lub przechodzą na inne osoby przysługujące zmarłemu prawa i obowiązki. Warto zauważyć, że niektóre prawa człowieka mają charakter osobisty i nie podlegają dziedziczeniu, np. służebność osobista. (art. 299 kc Służebność osobista wygasa najpóźniej ze śmiercią uprawnionego). Dowodem śmierci człowieka jest sporządzony przez właściwe organy akt zgonu. Prawo cywilne przewiduje również sporządzenie aktu zgonu na podstawie dwóch rodzajów orzeczeń sądu: o stwierdzenie zgonu i o uznaniu za zmarłego. Postanowienie o stwierdzeniu zgonu wydawane jest po przeprowadzeniu postępowania nieprocesowego w sytuacji, gdy sąd dojdzie do przekonania, że śmierć danej osoby jest niewątpliwa (np. katastrofa samolotu). Natomiast postanowienie o uznaniu za zmarłego sąd wydaje - również w postępowaniu nieprocesowym - w przypadku zaginięcia człowieka: zasadniczo po upływie 10 lat od końca roku kalendarzowego, w którym wg istniejących wiadomości zaginiony jeszcze żył. Termin ten podlega skróceniu w wypadku osoby, która ukończyła 70 lat i wynosi 5 lat. Uznanie za zmarłego nie może jednak nastąpić przed końcem roku kalendarzowego, w którym zaginiony ukończyłby 23 lata. Każdy człowiek posiada zespół cech prawnych, które wyróżniają go spośród pozostałych członków społeczności. Indywidualizacja ta ma istotne znaczenie w sferze stosunków cywilnoprawnych i pozwala m.in. na stwierdzenie, że dana osoba jest stroną konkretnego stosunku prawnego. Podstawowymi danymi identyfikującymi człowieka są nazwisko i imię. Charakter uzupełniający mają takie dane jak data i miejsce urodzenia, imiona rodziców, nazwisko rodowe matki.
(…)
… prowadzonych przez urzędy stanu cywilnego rejestruje się datę urodzenia oraz płeć osoby fizycznej. Z prawnego punktu widzenia - zwłaszcza w zakresie oceny skuteczności doręczeń - istotne znaczenie ma również miejsce zamieszkania osoby fizycznej. Należy jednak podkreślić, że w ujęciu kodeksu cywilnego jest nim miejscowość, w której dana osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 kc), a w przepisach…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)