To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PLOTYN (III w n.e., urodzony w Egipcie)
Prowadził seminarium filozoficzne, na które chodził cesarz rzymski. Zapadł na chorobę weneryczną. Umierając napisał ostatnie, 56. dzieło - „O szczęściu”. Był twórcą neoplatonizmu, kontynuatorzy: Eringena, Eckhardt, Spinoza, Hegel, Schelling, Marks.
Stworzył emanacyjną teorię bytu.:
Makrokosmos - byt jako całość
Mikrokosmos - jednostka ludzka
Jedno - nadpełnia bytu; istnieje, emanując byty pochodne. Jest jednością, nic nie wiem o bytach emanowanych; gdyby było inaczej straciłoby jedność i doskonałość. Wraz z oddalaniem się od Absolutu słabną: jedność, doskonałość, noc kreatywna, forma i porządek bytu.
Umysł - nie posiada sam z siebie mocy emanacyjnej, ale zwracając się w stronę Absolutu napełnia się nią. Ogólnie byty niższe, zwracając się ku bytom wyższym, zyskują moc emanacyjną i czerpią z nich wzory wg których emanują byty pochodne.
Umysł jest jedno-wielością. Nie jest materialny ani czasoprzestrzenny; jest jednością intelektualną, zróżnicowaną i ustrukturalizowaną (podobnie jak platońskie idee).
Umysł emanuje Duszę, która jest wielo-jednością, a ta zwracając się ku niemu i zyskując przez to moc i wzory, emanuje Ciało. Rozdarta między tak odmiennymi bytam jak Umysł i Ciało, rozdwaja się na Duszę Właściwą (zwróconą ku Umysłowi) i Naturę Świata, stanowiącą porządek strukturalizacji i organizacji świata materialnego.
Na poziomie Mikrokosmosu Jaźń wyższa jest wolna od więzów cielesności i skierowana ku bytom wyższym; do niższych schodzi po to by je uduchowić. Jaźń niższa spełnia funkcje związane z ciałem (oddychanie, rozmnażanie); z nią wiążą się wszelkie niedoskonałości i grzechy.
Kresem bytu - minimum mocy i porządku, jest materia.
Ciało współtworzą ciała, z których żadne nie równa się całości, bo jest cząstką, ale pragnęłoby się kosztem innych stać nią, rozprzestrzenić się kosztem innych lub przynajmniej znaleźć się w centrum. Biorą się z tego kolizje, nieuchronne w świecie materialnym (nietrwałość jego każdorazowych ukształtowań). Poszczególne ciała, dynamizowane są przez dwie nieusuwalne siły:
egoizmu - rodzi dążenie do zajęcia miejsca w centrum i do rozprzestrzeniania się kosztem innych ciał; de facto oddala od centrum.
altruizmu - rodzi ukierunkowanie na współpracę z innymi; de facto zbliża do centrum i do jedności całości.
Źródłem całej rzeczywistości jest arcydoskonałe, niecielesne, absolutne dobro. Ono sprawia, że wszystko co istnieje ma mądry sens i dobry cel swojego bytu.
Wolność kojarzy się z wiedzą i celowością, a niewola z niewiedzą i ślepym przypadkiem. Skoro wszystko na świecie ma mądry sens i dobry cel, to ma je także każda jednostka. Duchowy rozwój i prawdziwa twórczość dają jednostce szczęście. Ludzie zaczynają swą ewolucję duchową na różnych stopniach swej ludzkiej ułomności. Kto zaczął ją niżej, ale wznosi się ku górze jest szczęśliwy. Kto zaś zaczął wyżej, ale się cofnął jest i musi być nieszczęśliwy. Szczęście trzeba sobie stworzyć samemu. Poznanie zakłada oczyszczenie i przemianę bytową i wznosząc się na poziom Duszy uwalniamy się z jarzma cielesności, popędliwości. Wznosząc się na poziom Umysłu uwalniamy się z więzów emocjonalności, psychiczności, a na poziom Absolutu (co jest osiągalne wyłącznie w mistycznej ekstazie) z więzów logiczności, dyskursywności.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)