To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
. Piotr Chmielowski (1848 - 1904): Podobnie jak Świętochowski, odbywał studia w Szkole Głównej, a w latach 1873 - 1874 studiował w Niemczech na Uniwersytecie Lipskim, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Podobnie też jak Świętochowski początki swej działalności pisarskiej związał z czołowym organem pozytywizmu warszawskiego - „Przeglądem Tygodniowym”.
W walce „młodych ze starymi” nie wysuwał się na czoło, należał do grupy „umiarkowanych”, usiłując łagodzić ostrość rozprawy z przeżytkami szlachetczyzny. Wyrazem tej postawy była m.in. współpraca z bardziej umiarkowanymi niż „Przegląd Tygodniowy” organami „młodej prasy” - „Opiekunem Domowym” i „Niwą”. Chmielowski zdecydowanie stał na pozycjach liberalnych i w pełni dostrzegał szkodliwość utrzymujących się reliktów szlachetczyzny, które utrudniały proces przebudowy społeczno - ekonomicznej kraju.
Zainteresowania Chmielowskiego pedagogiką przypadają na wczesny okres jego życia i twórczości. Jego osiągnięcia w dziedzinie studiów historyczno - literackich przysłoniły prace pedagogiczne. Na ogół zapomina się, że w latach 70. był również znanym autorem prac pedagogicznych - studiów, rozpraw i podręczników - a pierwszą jego większą pracą była wysoko ceniona rozprawa Co wychowanie z dziecka zrobić może i powinno. Wskazówki postępowania z dziećmi na doświadczeniu i nauce oparte (1874). Praca ta pochodzi z okresu studiów Chmielowskiego w Lipsku. Poszukiwał tam teoretycznych wyjaśnień trudności i problemów wychowawczych, z którymi praktycznie musiał się zetknąć w toku prywatnych lekcji.
Książka Chmielowskiego była jedną z publikacji cyklu wydawnictw pedagogicznych. Redakcja „Opiekuna Domowego” podjęła inicjatywę wydawnictw pedagogicznych przeznaczonych dla nauczania domowego. Ustalono plan edycji obejmującej 25 książek, a redakcję całości powierzono Chmielowskiemu, który też opracował pierwszą książkę Co wychowanie z dziecka zrobić może i powinno . Omówił w niej podstawowe cele wychowania, a w zakończeniu rozprawy wskazał na dwojaką funkcję nauczania domowego w Królestwie; miało ono być drogą uzyskania podstawowego wykształcenia oraz przeciwdziałać destrukcyjnym wpływom zrusyfikowanej szkoły średniej. Zadaniem nauczania domowego jest „dać pierwotne wychowanie takie, ażeby późniejsze postronne wpływy nie mogły na dzieci nasze niekorzystnego wpływu wywierać. Należy w nie wpoić takie zasady, którymi by jak pancerzem ochronione zostały od pocisków losu, od myśli przewrotnych, od uczuć ohydnych. Należy je tak do obowiązków społecznych wdrożyć, ażeby nigdy z drogi cnoty nie zboczyły, ażeby wyrobiły w sobie dostateczną siłę oporu”. Nauczanie domowe miało więc być formą samoobrony narodowej przed postępującymi falami ucisku szkolnego i akcja wydawnicza podjęta przez „Opiekuna Domowego” wyraźnie tym celom służyła.
(…)
… pedagogiczną Chmielowskiego była broszura Poezja w wychowaniu. Omawia w niej żywotne w okresie pozytywizmu zagadnienie miejsca i roli czynników artystycznych w procesie wychowania.
Oprócz prac o charakterze ogólnopedagogicznym napisał wiele podręczników z zakresu historii literatury polskiej oraz obszerną Metodykę historii literatury polskiej. Praca ta przeznaczona była dla nauczycieli. Autor przedstawia w niej zakres historii literatury polskiej, omawia i ocenia źródła oraz dotychczasowe opracowania, podaje wskazówki dotyczące korzystania ze źródeł i podręczników oraz obszerną bibliografię.
Głównym obszarem zainteresowań naukowych Chmielowskiego - poza krytyką i historią literatury polskiej - były jednak dzieje wychowania. Jest on autorem kilku wartościowych monografii - Liberalizm i obskurantyzm na Litwie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)