To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pięć zasad makroekologii wg Browna:
Zasada 1 - międzygatunkowe zróżnicowanie nisz a heterogeniczność siedliska:
Uznaje, że zmienność w krajobrazie bio - geo - fizycznym stwarza okazję do specjalizacji siedliskowej dla różnych gatunków. Krajobraz, który zawiera tylko jedno siedlisko powinie mieć ograniczoną liczbę gatunków. Bardziej zróżnicowany krajobraz umożliwia specjalizację niszową i w rezultacie współistnienie wielu gatunków. Im bardziej heterogeniczny jest krajobraz, tym większą liczbę gatunków może teoretycznie utrzymać.
Krzywa „gatunek - powierzchnia” jest cechą makroekologii, która może być łatwo wyjaśniona przez tą zasadę. Pokazuje ona, że kiedy rośnie badana powierzchnia, ogólna liczba gatunków znalezionych w danej próbie rośnie. Kiedy rośnie badana powierzchnia, liczba plam różnych siedlisk wzrasta. Wzrost plamistości wywołuje wzrost liczby nisz. liczba gatunków rośnie wraz z badaną powierzchnią; jest to zwykle zależność potęgowa;
nachylenie krzywej (z) mierzy jak szybko wzrasta liczba gatunków przy wzroście powierzchni;
So - wyznacza oczekiwaną liczbę gatunków na jednostkę powierzchni;
punkty spoza krzywej wskazują na ekologiczne „hot spots” lub „cold spots”;
zmiany w nachyleniu krzywej wskazują na zakłócenia takie jak fragmentacja siedliska lub jego destrukcję: logS = logSo + 2logA + ε. Typowy wykres częstości występowania gatunków w zależności od ich wielkości w lokalnej i globalnej skali. Lokalny rozkład sugeruje, że wiele gatunków ma małe rozmiary, trochę gatunków ma duże rozmiary, a pośrednie są niezbyt częste. Charakter rozkładu w skali globalnej przypomina rozkład normalny i sugeruje, że większość gatunków ma średnie wielkości ciała.
Wykres zależności między zagęszczeniem i frekwencją gatunków wykazuje, że populacje większości gatunków są mało liczne, zaś bardzo niewiele gatunków ma bardzo liczne populacje. Ponieważ jest znacznie więcej małych, ograniczonych, odizolowanych plam siedliskowych dostępnych dla specjalistów, więcej jest wyspecjalizowanych gatunków niż wszędobylskich. Tak więc większość gatunków występuje rzadko i osiąga niewielkie rozmiary. Charakter przestrzennej zmienności obfitości gatunkowej może być również wyjaśniony przez zasadę 1. heterogeniczny krajobraz oznacza, że będzie w nim więcej niewygodnych i wygodnych plam do zasiedlenia. Ponieważ jest więcej siedlisk dla specjalistów, więcej będzie gatunków małolicznych na większości siedlisk.
Zasada 2 - ograniczenia energetyczne:
Całkowita ilość energii dostępna w danej przestrzeni decyduje o ostatecznej ilości biomasy, która na tym terenie może być podtrzymywana. Większe osobniki potrzebują więcej energii niż mniejsze, a więc całkowita ilość dostępnej energii może utrzymać wiele drobnych osobników lub mniej większych. Ograniczenia energetyczne można wyrazić w ogólnej biomasie z danego areału jeko relacji wymiennej między liczbą osobników i ich wielkością.
(…)
… zmienność klimatu stwarza konieczność przystosowania się do sezonowości w dostępie do zasobów. W dłuższej skali czasu zlodowacenia wpływały na zmiany ekologiczne.
Reguła Bergmanna - wielkość ciała zwierząt rośnie przy wzroście szerokości geograficznej w kierunku północnym.
Zależność między wielkością areału i szerokością geograficzną sugeruje, że średnia wielkość areału spada w kierunku od tropików do biegunów. Zależność między szerokością geograficzną i bogactwem gatunkowym. Bogactwo gatunkowe jest najwyższe na równiku i spada w kierunku ku obu biegunom. Zmienność w zasobach pokarmowych może faworyzować większe organizmy dzięki ich większej zdolności do tworzenia zapasów (np. w postaci tłuszczu. Zasada 4 - sprzężenie pozytywne (dodatnie) a dynamika populacji: sugeruje, że wykładniczy charakter natury…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)