To tylko jedna z 8 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PEDAGOGIKA PERSONALISTYCZNA Opracowali: Dorota Milczarczyk Stanisław Kaczmarczyk Zintegrowana Edukacja Wczesnoszkolna i Wychowanie Przedszkolne
I rok - studia zaoczne II stopnia Gr. III
Do podstawowych kategorii w pedagogice personalistycznej należy zaliczyć najpierw sam termin „personalizm” , a następnie zwłaszcza takie pojęcia jak: „ osoba” i „wspólnota”. Termin personalizm pierwotnie w pismach F. Schleiermachera określał ideę osobowego Boga - przeciwstawną panteistycznej. Popularyzacja terminu dokonała się dzięki pismom Ch . Renouviera. Kategorię „personalizm” upowszechnił W. Stern zapocząt kowując w sensie ścisłym personalizm p sychologiczno-pedagogiczny. P ersonalizm ma wiele odmian i nurtów. To zaś, co możemy określić jako cechę wspólną wszystkich jego odmian, to zainteresowanie sprawami wychowania i pedagogiczny charakter . Personalizm to także, kierunek, który zaakceptował do końca i konsekwentnie wartość samego człowieka, jako osoby i osobowości, a rozwój tej osobowości uczynił podstawową, autonomiczną wartością i celem działań. Osoba to wartość ponad inne wartości, nie tylko etyczne. „Osoba” (łac. persona) i wyprowadzane stąd pojęcie„osobowości” stanow i właśnie centralne zagadnienie personalizmu . W ujęciu personalistycznym i stota ludzka jest wartością najwyższą, bezwzględną - w świecie bytów stworzonych, jest jedyną rzeczywistością posiadającą wartość per se (łac. samo przez się , samo z siebie ). Z tego względu będąc osobą per se, tj. mającą własny cel, którym jest doskonalenie się w swym istnieniu - nie może być traktowana jako środek do celu innego człowieka względem społeczeństwa (por. F. Adamski, 1993, s.12). Z racji przyjętego punktu wyjścia i zarazem tezy:„człowiek jest osobą”- personalizm odwołuje się prawie zawsze do klasycznej definicji„osoby” przekazanej nam przez Boecjusza . Za Boecjuszem przez osobą zazwyczaj rozumie się indywidualną substancję o rozumnej naturze (nationalis naturae indywidua substantia). Charakterystycznymi właściwościami rozumnej (duchowej) natury osoby są:
1) uzdolnienie do intelektualnego poznawania rzeczywistości […];
2) uzdolnienie do wyboru poznanych dóbr (wartości);
3) uzdolnienie do miłości (szeroko pojętej, ustopniowanej przez hierarchię dóbr);
(…)
… osoby w wychowanku. Wychowanek nie jest uważany za rzecz do napełnienia jej czymkolwiek ani też nie jest on istotą do ćwiczenia (szkolenia), lecz jest osobą, którą należy w nim „wzbudzić”. Z tego faktu wyłaniają się także trzy podstawowe linie (dziedziny) rozwoju wychowawczego określane jako: wychowanie fizyczne, wychowanie intelektualne i wychowanie moralne. Nie ujmują one jednak całego człowieka…
…, w tym szczególnie prawa do szacunku, wyrażania własnych myśli i uczuć, ponoszenia odpowiedzialności za siebie i dokonywania wyborów zgodnie z dobrem wspólnym;
— dawać wychowankowie do zrozumienia, że jako osoba nie jest pozbawiony również zobowiązań i powinności, jaki ma do spełnienia wobec siebie i innych;
— wysoko cenić w wychowanku rozwój moralny i duchowy, czyli uznawał wedle wyrażenia Jana Pawła II- prymat…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)