. Pedagogika jako prowadzenie Na początku naszych rozważań przyjmijmy, nawiązując do greckiej etymologii słowa pedagogika (pais i ago), iż jej istotnym rdzeniem jest słowo: prowadzić, które można pojmować jako czynność, dzięki której dochodzi się do celu, ale nie jest samym celem. W języku greckim ago jest częścią przyrostka, które dopełnia znaczenie jakiegoś słowa poprzez takie dookreślenia jak: prowadzić, kierować, wnieść, podejmować, stymulować. Ago zatem wprowadza kogoś w coś, przygotowuje do czegoś, ukierunkowuje na coś, nadzoruje kogoś. Z pojęciem ago wiąże się termin agoge, czyli rygorystyczny system wychowania młodzieży realizowany w Sparcie. Również w Atenach w nauczaniu podstawowym kładziono większy nacisk na kształtowanie charakteru i to poprzez stosowanie kar fizycznych, niż rozwijanie umiejętności praktycznych (liczenie, pisanie listów itd.). Pierwotne zatem przejawy usystematyzowanego wychowania odnosiły się do kształtowania charakteru niż umiejętności praktycznych. Z komedii Arystofanesa można wywnioskować, iż w V w. pne. prawie wszyscy Ateńczycy potrafili pisać i czytać. Był to okres, w którym nauczanie nie było przymusowe, ale kształcenie dzieci podlegało presji społecznej, zatem uczyli się prawie wszyscy, tym bardziej, że od strony administracyjnej podlegało ono jurysdykcji „państwowej” i to w tym sensie, iż wyznaczała ona, na przykład ilość godzin codziennej nauki, ilość dni wolnych w roku, czy stan liczebny nauczycieli. Arystoteles w Polityce stwierdza, że edukacja musi być regulowana przez państwo, bo państwo jest jedno i każdy obywatel powinien pamiętać, że nie jest panem siebie, ale częścią państwa . Ten wkład administracji państwowej w edukowanie społeczności ateńskiej w znacznym stopniu przyczynił się do upowszechnienia pedagogicznego prowadzenia, które uzyskało wymiar społecznej praktyki.
Nauczanie trwało około dziesięciu lat, a dzieci z bogatszych rodzin kształciły się zwykle trzy albo cztery lata dłużej. I właśnie tym dzieciom w drodze do szkoły towarzyszył niewolnik, określany mianem Paidagogosa . Jego zadaniem było niesienie w drodze do szkoły tabliczki woskowej, pióra, liry i papirusów. Nieustannie przebywał blisko chłopca, toteż pomagał jemu w odrabianiu lekcje, uczył dobrych manier, powstrzymywał przed nieetycznymi działaniami, rozwijał zainteresowania, a i fizycznie karcił, gdy była taka potrzeba.
Społeczność ateńska uczyła się zatem pisać, czytać, arytmetyki i gramatyki, oraz gimnastyki i muzyki - ta ostatnia, z uwagi na Wielkie Dionizje, do których przygotowywano się prawie przez cały rok, stanowiła najwyższą wartość i najbardziej była ceniona . Znaczenie wyróżnionych umiejętności wzrosło po wojnach z Persami i uzyskaniu przez miasto statusu hegemona. Wówczas prestiż społeczny uzyskiwało się poprzez postawy heroiczne w bojach, pieniądze i wykształcenie. Ten ostatni czynnik sprawił, że w V w. pne. w mieście zaczęli się pojawiać sofiści, którzy za opłatą nauczyli geometrii, fizyki, astronomii, medycyny, sztuki retoryki erystyki, synonimiki i filozofii, przygotowując młodych ludzi do pełnienia ważnych funkcji w Atenach i terenach skolonizowanych (około 200 miast-polis). Inne pojęcie to
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)