Pedagogika analityczno- krytyczna Foucault I Podstawy pedagogiki analityczno- krytycznej: Centralnym pojęciem koncepcji analitycznej Foucault jest dyskurs, to system wiedzy, koncepcji i/ lub myśli, który jest ucieleśniony w praktykach społecznych, mających miejsce w realnym świecie.
Dyskurs jest niepodzielną konfiguracją władzy- wiedzy, w wiedzy jest władza, a we władzy wiedza. Szkoła jest doskonałym poligonem doświadczalnym dla generacji dorosłych ( sprawujących rządy) w zakresie rozwijania i doskonalenia technik oraz strategii sprawowania władzy.
Instytucja ta nie jest zatem dla uczniów ale dla jej dysponentów, by za jej pośrednictwem wytwarzać istoty posłuszne- pedagokracja. Do dystrybucji dyskursów instytucje oświatowe wykorzystują subtelne techniki dyscyplinowania jednostek w postaci ich egzaminowania czy też praktyki repartycji osób w przestrzeni. Poddawanie dyscyplinie ma kształtować „ podatnego ciała” jednostki. Służą temu: skala kontroli- działanie na poziomie czysto mechanicznym, przedmiot kontroli- ekonomia, skuteczność ruchów, ceremoniał ćwiczenia, modalność- zakłada nieustanny przymus, dot. raczej przebiegu czynności niż jej wyników. W proces dyscyplinowania włącza się gromadzenie informacji o jednostkach, którymi można manipulować i wywierać presję, by podporządkowały się zamiarom władzy. Tok edukacji ma nie tylko oświecać, ale może przechodzić w kontrolowanie ich. Jest to związane z techniką rejestracji akt, wpisywania w kolumny i tabele- „ władza pisania” Postrzeganie uczniów przez pryzmat ocen umożliwiło ich mierzalność, ustanowiło system porównawczy. Panowanie nad uczniami rozciąga się na ich środowisko rodzinne, kiedy to szkoły gromadzą informacje o sytuacji majątkowej, rodzinnej, trybie życia. Procedury normalizujące- tu zalicza się egzamin, wystawianie uczniom ocen cyfrowych, wskazuje na jego potęgę, tak w sferze odczłowieczania osób uczących jak otwierania im drzwi do wiedzy i władzy. Zapewnia on jednostkom ich widzialność oraz miejsce w hierarchii społecznej. Praktyki ujarzmiania, na które składają się 3 procedury: ustalania rytmy, narzucania określonych czynności, system klasowo-lekcyjny. Sankcje normalizujące w postaci mikropenalizacji: czasu( spóźnienia, nieobecności, przerwy w pracy), aktywności ( brak koncentracji uwagi, niestaranność, brak gorliwości, zachowań), zachowań ( niegrzeczność, nieposłuszeństwo), dyskursu ( gadatliwość, bezczelność), ciała ( niewłaściwa postawa, nieodpowiednie gesty, niechlujstwo), seksualność ( nieskromność, nieprzyzwoitość). Sprawowanie nadzoru, jest skuteczniejsze i bardziej ekonomiczne niż karanie, chodzi o to by uczniowie działali tak jak się chce, przy pomocy z góry określonych technik.
(…)
…, strategii i stylów uczenia oraz samorealizacji, które uwzględniałyby współczynnik humanistyczny, wolność, podmiotowość.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)