Parcie wiatru
Podany w normie [33] sposób obliczania wpływu parcia wiatru na konstrukcje mostowe dotyczy typowych mostów, które nie są w sposób szczególny narażone na wpływy parcia takie jak np. mosty wiszące czy podwieszone. W tych przypadkach obowiązująca jest norma ogólnobudowlana. Tego typu konstrukcje wymagają ponadto specjalnych analiz dynamicznych i bardzo często również badań w tunelach aerodynamicznych.
W przypadku mostów betonowych na podporach masywnych, o wysokości nie przekraczającej 10,0 m, nie ma konieczności uwzględniania parcia wiatru. Takie mosty, podobnie jak masywne mosty sklepione (kamienne, ceglana) uznaje się za niewrażliwe na wpływy parcia wiatru. Obiekty mostowe betonowe, ale na podporach słupowych albo na podporach wyższych od 10,0 m należy zawsze sprawdzać na parcie wiatru.
W typowych przypadkach wpływ parcia wiatru oblicza się w bardzo uproszczony sposób.
Niezależnie od kształtu konstrukcji i sposobu jej ekspozycji, przyjęto dwie wartości ciśnienia wiatru:
pk~ 1,25 kN/m2 - dla przęseł obciążonych taborem, mostów zwodzonych w dowolnym położeniu w kierunku prostopadłym i równoległym do osi mostu, podpory oraz obiekty mostowe w czasie budowy,
/7jt~2,50 kN/m2 - dla przęseł nie obciążonych.
W układach ciągłych należy założyć działanie wiatru w porywach na fragmenty obiektu, jeśli może być niekorzystne dla wyznaczanej wielkości. Oznacza to, że należy umownie założyć, iż działanie wiatru może dotyczyć np. co drugiego przęsła układu ciągłego.
Siły działające na konstrukcje, a będące efektem parcia wiatru, oblicza się mnożąc wartość ciśnienia parcia wiatru przez powierzchnię, na którą działa. Parcie wiatru może działać zarówno na konstrukcję, jak i tabor na niej znajdujący się. Uwzględ-. nia się jedynie parcie wiatru w kierunku prostopadłym do osi obiektu; parcie w kierunku równoległym do osi obiektu należy uwzględniać tylko w przypadku konstrukcji opartych na wysokich podporach (wyższych od 10 m nad najniższą wodą lub terenem), a także zawsze dla mostów o konstrukcji kratowej lub łukowej. Parcie wiatru należy obowiązkowo uwzględniać w odniesieniu do konstrukcji specjalnych, np. mostów podwieszonych czy zwodzonych. Powierzchnię parcia wiatru w kierunku równoległym do osi mostu należy przyjmować równą powierzchni obrysu zewnętrznego konstrukcji.
Powierzchnię parcia wiatru działającego prostopadle do osi mostu należy przyjmować dla konstrukcji pełnościennych jako powierzchnię rzutu ograniczoną zewnętrznymi krawędziami wszystkich elementów (konstrukcyjnych i niekonstruk-cyjnych).
Dla konstrukcji ażurowych należy przyjąć rzeczywistą powierzchnię rzutu pierwszego dźwigara na płaszczyznę prostopadłą do kierunku działania wiatru łącznie z jezdnią i chodnikami oraz po 50% odpowiednich powierzchni dźwigarów następnych osłoniętych przed działaniem wiatru przez pierwszy dźwigar. Powierzchnia ta nie może być większa od powierzchni wyznaczonej przez obrys konstrukcji.
(…)
… dźwigar. Powierzchnia ta nie może być większa od powierzchni wyznaczonej przez obrys konstrukcji.
Powierzchnię parcia na tabor należy traktować umownie zarówno w odniesieniu do taboru szynowego, drogowego jak i tłumu pieszych. Pole parcia należy przyjmować jako prostokąt o nieograniczonej długości i wysokości, odpowiednio:
- dla taboru kolejowego - 3,0 m,
- dla taboru tramwajowego i kolei wąskotorowej - 2,5 m,
- dla taboru samochodowego - 3,0 m,
- dla tłumu pieszych - 1,7 m.
W obliczeniach zakłada się, że wypadkowa siła od parcia wiatru na tabor jest zaczepiona:
- 2,0 m nad poziomem główki szyny w mostach kolejowych,
- 1,75 m nad poziomem główki szyny w przypadku tramwaju i kolejki wąskotorowej,
- 1,5 m nad powierzchnią jezdni w mostach drogowych,
- 0,85 m nad powierzchnią chodnika.
Obliczając…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)