OSOBY FIZYCZNE
Zgodnie z powszechnie akceptowanymi wartościami współczesnej kultury, polski system prawny uznaje każdego człowieka za podmiot praw i obowiązków. W innej roli człowieka nie może występować, co z góry eliminuje jakiegokolwiek rozstrzygnięcia prawne lub konstytucje teoretyczne, które traktowałyby człowieka jako przedmiot stosunku prawnego lub prawa podmiotowego. W myśl art. 8 KC każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną. Zdolność prawną mają więc nie tylko ludzie dorośli, ale też dzieci, które mogą mieć pewne prawa i obowiązki np.: mogą dziedziczyć majątek po rodzicach. Art. 927§2KC mówi że dziecko już poczęte- nasciturus w chwili otwarcia spadku może zostać spadkobiercą pod warunkiem że urodzi się żywe. Zdolność prawna Atrybutem każdej osoby fizycznej jest zatem zdolność prawna, wyrażająca się tym ze może ona być podmiotem praw lub obowiązków. Stwierdzając, że komuś przysługuje zdolność prawna, nie przesądza się tym, czy rzeczywiście ma on jakieś prawa lub obowiązki, ani o tym czy przez własne działania może je nabyć lub utracić.
Zdolność do czynności prawnych
Od zdolności prawnej należy bowiem odróżnić zdolność do czynności prawnej. Nazwą tą określa się kwalifikacje osoby do dokonywania swoistych działań konwencjonalnych, jakimi są czynności prawne. Pełnoletnim jest ten kto ukończył 18lat(art.10 KC).Kobieta nieletnia może uzyskać pełnoletniość poprzez zawarcie związku małżeńskiego. W razie unieważnienia nie traci jej. Osoba pełnoletnia ma pełną zdolność do czynności prawnych -jeżeli nie została całkowicie lub częściowo ubezwłasnowolniona. Ograniczoną zdolność mają osoby które ukończyły 13 lat, a nie ukończyły 18 i nie zostały całkowicie ubezwłasnowolnione. Ograniczoną zdolność mają osoby dorosłe częściowo ubezwłasnowolnione. Natomiast zdolności do czynności prawnych nie posiadają dzieci do lat 13 i osoby całkowicie ubezwłasnowolnione. Ubezwłasnowolnienie Ubezwłasnowolnienie może nastąpić jedynie w drodze orzeczenia sądu z przyczyn takich jak: choroba psychiczna, niedorozwój umysłowy, zaburzenia psychiczne szczególnie wskutek pijaństwa i narkomanii. Zaburzenia te muszą występować w takim nasileniu że osoba nimi dotknięta nie jest w stanie kierować swoim postępowaniem. Zależnie od stopnia nasilenia, sąd może orzec ubezwłasnowolnienie całkowite lub częściowe. Dla osób ubezwłasnowolnionych ustanawia się opiekuna, dla częściowo kuratelę. Postanowienie o ubezwłasnowolnieniu wydaje sąd po przeprowadzeniu postępowania cywilnego w trybie nieprocesowym, w którym bierze udział prokurator co jest jedną z gwarancji ochrony interesów osoby, której dotycz postępowanie. Czynności prawne dokonywane przez osobę nie posiadającą zdolności jest nieważna, z wyjątkiem drobnych umów w sprawach życia codziennego, jeżeli nie prowadzą do rażącego pokrzywdzenia osoby która ich dokonuje. Czynność prawna dokonana przez osobę mającą ograniczoną zdolność wymaga dla jej ważności zgody przedstawiciela ustawowego. Umowy powszechnie zawierane w drobnych, codziennych sprawach takiej zgody nie wymagają. Zdolność do czynności prawnej uzyskują osoby fizyczne dopiero po osiągnięciu dojrzałości umysłowej niezbędnej do podejmowania decyzji co do kształtowania wiążących je stosunków prawnych, a Tracja z kolei w razie zaniku tej cechy.(art. 11-22 KC). W przeciwieństwie wiec do zdolności prawnej, zdolność do czynności prawnej nie jest nieodzownym atrybutem osoby fizycznej.
(…)
… osobistych należą: zdrowie, życie ,wolność wolność religijna, wizerunek, nazwisko, pseudonim, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, integralność seksualna itd. Uznanie za zmarłego Śmierć osoby fizycznej stanowi rzeczywisty koniec posiadanej zdolności prawnej. W następstwie tego gasną lub przechodzą na inne osoby przysługujące człowiekowi w chwili jego śmierci prawa i obowiązki. Dokonane za życia czynności prawne na ogół są skuteczne, a niekiedy nawet dopiero z chwilą śmierci uzyskują skuteczność prawną np. testament. Dowodem śmierci człowieka jest akt zgonu. Sporządza go urząd stanu cywilnego po przedstawieniu mu karty zgonu wystawionej przez lekarza. Istnieją jednak sytuacje w których fakt śmierci nie jest oczywisty. Za takie uważa się zaginięcie osoby, oraz udział w katastrofie w której nie można jednoznacznie zidentyfikować zwłok. Prawo cywilne przewiduje sporządzenie aktu na podstawie dwóch rodzajów orzeczeń sądu: - o stwierdzeniu zgonu, -o uznaniu za zmarłego. Postanowienie orzekające stwierdzenie zgonu wydaje sąd, gdy akt zgonu nie został sporządzony i gdy w wyniku postępowania dowodowego dojdzie do przekonania że śmierć danej osoby jest niewątpliwa. W postanowieniu sąd oznacza chwilę śmierci-w braku dostatecznych danych -chwilę najbardziej prawdopodobną. Ustalenie śmierci nie musi opierać się na zeznaniach naocznych świadków. Wystarczy, że towarzyszące okoliczności wskazują na niewątpliwą śmierć człowieka np. zasypanie górników, których ciał nie odnaleziono. Postanowienie orzekające uznanie za zmarłego wydaje sąd, gdy człowiek zaginął. Chodzi tu o sytuacje, gdy mimo upływu określonego…
…”, a „jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy” Ochrona dóbr osobistych art.23,24 KC Każda osoba fizyczna posiada dobra osobiste. Odnosi się to do uznanych przez system prawny wartości obejmujących fizyczną i psychiczną integralność człowieka, jego indywidualność oraz godność i pozycję w społeczeństwie. Są to dobra związane z człowiekiem i to bez względu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (2)
testing napisał(a):
2024-01-06 17:29:46
testing napisał(a):
2024-01-06 17:29:46
@@cDL3y