To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Optymalizacja ustrojów konstrukcyjnych
Obszarem zainteresowań projektanta konstrukcji podziemnych jest ich płaski układ poprzeczny jako układ nośny, mimo to zaprojektowanie optymalnej obudowy wyrobiska nie jest sprawą prostą i łatwą. Trudności nastręcza wiele czynników wynikających z takich problemów, jak:
■ warunki terenowe i możliwości techniczne realizacji budowy,
• możliwości finansowe i stan przygotowania inwestycji,
■ zaplecze techniczne i sposób wykonania robót podziemnych,
• stopień stabilizacji masywu i rodzaj obciążeń podstawowych, najczęściej występujących już w czasie budowy obiektu,
• stan zagrożenia i dopuszczalne granice ryzyka.
Tramy wybór najbardziej korzystnych parametrów kształtowanej obudowy uwzględniających wszystkie czynniki może nastąpić jedynie w wyniku etapowego projektowania z uwzględnieniem różnych wariantów konstrukcyjnych. Po opracowaniu kilku wariantów obudowy przystosowanej do potrzeb i danych warunków, ale różniących się koncepcją konstrukcji, rodzajem materiałów, sposobem wykonania robót, warunkami bezpieczeństwa itp., możemy przeanalizować z różnych względów, przeprowadzić techniczno-ekonomiczną ocenę, a następnie wybrać najbardziej trafne rozwiązanie w ramach konkretnych możliwości realizacyjnych. Dobrze zaprojektowana obudowa powinna odznaczać się:
■ prostotą pod względem kształtu, schematu pracy statycznej, zastosowanych materiałów itp,,
• przystosowaniem do realnych warunków wykonania budowli podziemnej, a więc uwzględnieniem koniecznych przerw- technologicznych, etapowości budowy, warunków współpracy z górotworem itd.,
■ odpowiedniością przyjętych rozwiązań w danej sytuacji geologicznej, geotechnicznej i hydrogeologicznej,
• spełnieniem wymagań eksploatacyjnych w perspektywie długiego okresu użytkowania budowli, między innymi sposobem wentylacji i oświeflenia, możliwością zainstalowania przewidywanych urządzeń i wyposażenia,
• bezpieczeństwem i niezawodnością budowli podziemnej.
Należy dążyć do wykorzystania różnych możliwości kształtowania ustroju budowli, dobierać materiały do poszczególnych jego elementów, np. ściany z betonu, a sklepienia z żelbetu lub prefabrykatów. Odpowiedni dobór materiałów w poszczególnych częściach obudowy powinien wynikać z uzasadnionych korzyści techniczno-ekonomicznych, takich jak ułatwienie wykonania robót, możliwość wdrożenia zaawansowanej mechanizacji, masowe wykorzystanie materiałów miejscowych, oszczędności materiałów, zwłaszcza deficytowych - metalu, drewna itd. Przykładem niekonwencjonalnych rozwiązań może być efektowna jednoprzęsłowa konstrukcja stacji metra z wstępnie sprężonym łukiem żelbetowym opartym na masywnych ścianach - tunelach (rys. 5.30). W tunelach zrealizowanych metodą tarczową wykonuje się masywne betonowe ściany, pozostawiając w nich sztolnie robocze w celu dokonania sprężenia konstrukcji łuku, która może być zmontowana między irjnymi z prefabrykowanych bloków lub zabetonowana jako monolityczny żelbet. Po wykonaniu łuku następuje jego wstępne sprężenie, dzięki czemu może on pracować jako ustrój mimośrodowo ściskany bez rozciągania, a więc w warunkach dobrego zabezpieczenia zbrojenia przed korozją i skomprymowanego, szczelnego betonu konstrukcyjnego bez mikrospękań.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)