To tylko jedna z 49 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
HISTORIA PRAWA ŚREDNIOWIECZE I CZASY WCZESNONOWOŻYTNE prawo feudalne - ewolucja od form prymitywnych, charakterystycznych dla okresu rozpady wspólnot rodowo-plemiennych i powstawania organizmów państwowych, do prawa wysoko rozwiniętego niewielkie znaczenie prawa rzymskiego we wczesnej fazie rozwoju prawa - zmiana dopiero w późnym średniowieczu podstawowe znaczenie podziału na: prawo zwyczajowe - powstające na drodze praktyki społecznej usankcjonowanej przez państwo i prawo stanowione , świadomie tworzo ne przez organy prawotwórcze źródłami prawa także: prejudykaty (orzeczenia sądowe zapadłe wcześniej w podobnych sprawach) oraz nauka prawa - jurysprudencja (dzieła glosatorów, komentatorów, opinie uczonych doktorów praw wydawane w trudniejszych sprawach p rzez fakultety prawnicze) pierwszym źródłem prawa: prawo zwyczajowe; podstawą porządku prawnego nie mogło być prawo wydawane przez władcę - istniejącym normom władza nadawała jedynie sankcję przymusu prawnego (głównie w drodze praktyki organów państwowych) - gł. rola sądów; normy przez sądy stanowione - ujmowane w formie pisemnej wpierw jako reguły jednostkowe akty prawne monarchy - najczęściej zmiana lub uzupełnienie prawa zwyczajowego wiek XIII - nowa ideologia prawodawstwa: duże znaczenie prawotwórczej działalności władców (w okresie rozdrobnienia feudalnego) - teoretyczne uzasadnienie mocy stanowienia praw: legiści i kanoniści pojęcie prawa jako tworu prawodawcy (wraz z odkryciem Arystotelesa); 3 etapy: prywatne spisy prawa zwyczajowego (zwody, zwyczaje, zwierciadła, kodeksy), spisy istniejących praw (moc obowiązująca w drodze praktyki bądź sankcji monarchy), faza intensywnego prawodawstwa królewskiego, ustanawianie nowych norm prawnych przedsięwzięcia legislacyjne (absolutyzm) dotyczyły przede wszystkim procesu sądowego oraz prawa karnego 1. partykularyzm prawa : p. zwyczajowe nie miało charakteru powszechnego; partykularyzm personalny ( zasada personalności ), jak i terytorialny ( zasada terytorialności ); partykularyzm personalny - w stanowość tendencje do unifikacji lokalnych praw - w dobie powstawania scentralizowanej monarchii; prawa o charakterze powszechnym, „uniwersalnym” - prawo rzymskie i kanoniczne - czynnikami integrującymi prawo rzymskie - w charakterze prawa powszechnego ( ius commune ) - st osowane w przypadkach luk ewolucja: gromadzenie materiału w celu poznania prawa - spisywanie prawa w celu osiągnięcia pewności prawa - zastępowanie p. zwyczajowego stanowionym - tendencja do racjonalnej systematyzacji prawa 2. stanowość prawa - każdy ze stanów (wielkich grup społ. określonych przez prawo i wyróżniających się odrębnym stanowiskiem prawnym) rządził się własnymi prawami (osobne dla stanu szlacheckiego - prawo ziemskie, lenne; stanu duchownego - prawo kanoniczne; mieszczaństwa - prawo miejskie); stanowość w praktyce ugruntowana istnieniem stanowej struktury sądownictwa
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)