To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Okresy rozwoju pedagogiki społecznej
I 1908-1939 z kontynuacją na lata 1939-1945
Początek tego okresu wiąże się z pierwszą próbą sformułowania przedmiotu i zadań PS przez H. Radlińską w pracy z zagadnień z PS (1908). W okresie tym powstają podstawy teoretyczne PS. Głównym ośrodkiem PS jest od 1925 roku Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, której założycielką i kierownikiem była Radlińska.
Stworzone są pierwsze teoretyczne podręczniki do PS w tym „Podstawy wychowania narodowego”. Radlińska przygotowała wydawnictwa zbiorowe o charakterze metodycznym (Praca oświatowa, jej zadania, metody, organizacja 1913) - wydawnictwo to zostało uznane za pierwszy podręcznik oświaty pozaszkolnej.
Kolejnym podręcznikiem był „Stosunek wychowawcy do środowiska społecznego” 1935. W tym podręczniku nakreśliła główny kierunek w rozwoju PS - podwaliny do teorii środowiskowej podkreślając wzajemny i aktywny stosunek jednostki i środowiska.
Podręcznik który ukazuje zainteresowania PS kwestiami społecznymi np. rozprawa pod tytułem „Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych”. W opracowaniu tym zdemaskowane zostają ograniczenia i środowiskowe uwarunkowania dostępności oświaty dla dzieci.
II 1945-1980 końcem są wydarzenia z sierpnia 1980
Jest to okres ograniczonej działalności PS w którym próbuje kontynuować się zainteresowania PS z pierwszego okresu z próbą zaadoptowania tego dorobku do naszych potrzeb społecznych, wychowawczych.
Od 1950 do 1956 (okres stalinizmu) nastąpiła przerwa w rozwoju PS, władze centralne nakazały likwidację katedr PS. Przełom nastąpił po śmierci Stalina. W 1957 zwołano zjazd pedagogów społecznych w Warszawie przez uczniów i współpracowników Radlińskiej. Skrytykowano ograniczenia i dogmatyzm okresu stalinowskiego oraz zainicjowano odtworzenie na Uniwersytecie Warszawskim i Łódzkim katedr PS
III 1980 tzw. dekada lat 80-tych
Okres ten przynosi dramat tożsamości nauki, obnaża progi i ograniczenia rozwoju myśli i praktyki pedagogicznej. Kontynuuje się badania na nowych obszarach, które dzięki coraz mniejszemu oporowi władz udaje się diagnozować. Pedagodzy stawiają wyraźny opór indoktrynacji politycznej i uosabianiu wychowanków. Definiuje się nowe obszary zagrożeń społecznych, a pedagodzy społeczni poddają autokrytyce swój dorobek i rysuje się tendencja powrotu do pierwotnych źródeł i zainteresowań PS. Dzięki możliwości rozbudowywania dyscypliny naukowej i otworzenia przed nią perspektyw badawczych i teoretycznych następuje rozkwit, tworzenie się nowych ośrodków PS.
IV lata 90-te do dziś
Okres aktualizacji zainteresowań PS, szukania odpowiedzi na pytania i wątpliwości które przyniosły przemiany społeczne, polityczne, ekonomiczne ostatnich dekad np. globalizacja, ponowoczesność.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)