To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
3. Okres patrystyczny Z racji traktowania inicjacji i nauczania wiary jako realnego ojcostwa duchowego tytuł
ten nadawano biskupom (1 Klem 62, 2). W Męczeństwie Polikarpa (12, 2) po raz pierwszy termin ten wiązano z nauczycielem „Oto nauczyciel Azji, ojciec chrześcijan”. W formie „papa” jest używany w tytułach niektórych listów skierowanych do Cypriana (List 8; 23; 30; 31). Począwszy od IV wieku, użycie terminu rozciąga się także na tych, którzy nie będąc biskupami, byli uważani za wiarygodnych przedstawicieli tradycji kościelnej. Następnie zostaje rozszerzony na założycieli i prawodawców życia monastycznego oraz na ascetów (abba). W liczbie mnogiej oznacza biskupów zebranych na soborze czy synodzie i obdarzonych władzą przekazywania i wyjaśniania wiary. W ten sposób nazwano 312 b-pów zebranych na Soborze w Nicei.
Wincenty z Lerynu (+ przed 450) w Commonitorium (Memoriał) stwierdza, iż Ojców cechuje: starożytność, nauka ortodoksyjna, świętość, aprobata ze strony Kościoła, w którym żyli i umarli.
Definicja ta stała się „klasyczna”, chociaż ma pewne braki.
Prawowierność nauki ( doctrina orthodoxa ) należy rozumieć jako wierne trzymanie się Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, a nie jako całkowitą wolność od błędu. Ojcowie Kościoła są bowiem teologami, którzy w swoich pismach mogą przedstawiać własną naukę i poglądy. Świętość życia ( sanctitas vitae ) w rozumieniu starożytnego Kościoła, tj. nie ogranicza się tylko do tych, którzy współcześnie są wymieniani w katalogach świętych czy błogosławionych. Starożytność ( antiquitas ) oznacza ograniczenie chronologiczne do pierwszych wieków historii Kościoła. Umownie przyjmuje się dla Zachodu rok 636 (śmierć Izydora z Sewilii) na Wschodzie 749 (śmierć Jana Damasceńskiego). Aprobata Kościoła ( approbatio Ecclesiae ) niekoniecznie musi być wyraźna. Wystarczy np. fakt cytowania wypowiedzi danego pisarza w oficjalnych dokumentach Kościoła, jakimi są dokumenty soborów.
Najwybitniejszym zostały nadane tytuły doktorów Kościoła . Są nimi:
na Zachodzie:
Hilary z Poitiers + 367
Ambraży + 397
Hieronim + 419
Augustyn + 430
Piotr Chryzolog + 450
Leon Wielki + 461
Grzegorz Wielki + 604
Izydor z Sewilii + 636
na Wschodzie:
Atanazy Wielki + 373
Efrem Syryjski + 373
Bazyli Wielki + 379
Cyryl Jerozolimski + 387
Grzegorz z Nazjanzu + 390
Jan Chryzostom + 407
Cyryl Aleksandryjski + 444
Jan Damasceński + 749
Pisarze kościelni ( scriptores ecclesiastici ) - to autorzy wczesnochrześcijańscy, którzy
(…)
…, którzy
nie posiadają którejś z 4 cech „klasycznej” definicji Ojców Kościoła. Są to starożytni uczeni chrześcijańscy, którzy żyli wprawdzie w łączności z Kościołem, ale dopuścili się jakiegoś błędu w którejś części swego nauczania lub życia. Ich znaczenie jest niemniej ważne (np. Klemens Aleksandryjski, Tertulian, Euzebiusz z Cezarei).
Podział patrologii.
Zasadniczo dzieli się ona na dwa okresy:
do Soboru Nicejskiego 325 r.
Główne ośrodki myśli patrystycznej:
aleksandryjski
małoazjatycki-syryjsko-palestyński
rzymski
afrykański
po Soborze Nicejskim 325 r.
Główne ośrodki myśli:
egipski
małoazjatycki
syryjsko-palestyński
konstantynopolski
italski
galijski
afrykański
hiszpański
Cele badań patrystycznych.
Patrologia ma opisać życie i działalność poszczególnych pisarzy, przedstawić postacie Ojców Kościoła jako świadków…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)