OGRODY BAROKOWE
W życiu dworskim ogrody stały się niezbędnym składnikiem wyposażenia pałacu, stanowiąc jego dopełnienie programowe i przestrzenne. Poszczególne elementy układu ogrodu łączyły się nie tylko między sobą, ale również z poszczególnymi wnętrzami oraz całością bryły budynku pałacu.. Powiązanie budynku z ogrodem wynikało z przyjęcia tej samej architektonicznej postawy twórczej wobec wszystkich elementów składających się na całość kompozycji pałacowo-ogrodowej. Podobnie jak układ budynku, kształtowano układ ogrodu tak, aby wyodrębnić w nim rozmaite wnętrza ogrodowe o różnym przeznaczeniu użytkowym. Wyznaczały je geometrycznie kształtowane elementy roślinne: szpalery, boskiety i gru py drzew, elementy rzeźby terenu i związane z nimi mury, balust rady i tarasy, dalej budynki i pawilony ogrodowe, a także pozostałe elementy budowlane oraz rzeźbiarskie. Zamiast geometrycznych kwater ułożonych w szachownicę typowych dla ogrodów renesansu, tworzono teraz układy wielownętrzowe, w których można znaleźć odpowiedniki wnętrz pałacowych tak samo nazywanych, np. ogrodowe sale, gabinety, teatry, korytarze.
Charakterystyczne dla ogrodów barokowych było dążenie do kon trastu , np. płaskich parterów z wysokimi masywami boskietów, między obszernymi salonami ogrodowymi i różnej wielkości gabinetami czy innymi wnętrzami o rozmaitej formie i wyposażeniu.. Własnością ogólną sztuki baroku była wypływająca ze stylu ówczesnego życia — reprezentacyjność, efektowność i bogactwo, jak też dążność do rozwiązań ogrodowych wielkich rozmiarów. Duża skala założeń ogrodowych baroku powodowała, że w ich kształtowaniu przestrzennym punkt ciężkości został przeniesiony z elementów budowlanych na ściśle ogrodowe, zwłaszcza na roślinne i wodne. W bryle budynku zaznacza się powiązanie z otacz a jącą przestrzenią ogrodu . Rozpowszechnia się typ pałacu o bryle otwartej, zazwyczaj na planie podkowy, z korpusem głównym w środku oraz skrzydłami bocznymi, obejmującymi dziedziniec wejściowy, nierzadko wielodzielny. Poszczególne elementy całości założenia sytuowano wzdłuż głównej osi symetrii, wspólnej dla pałacu i ogrodu. Początek stanowiła ulica, aleja lub zespół alej oraz dziedziniec wjazdowy, poprzedzające wejście do pałacu. Pałac był główną dominantą, a jego środek i oś główną akcentował zazwyczaj wielki salon otwarty na ogród. Za pałacem rozciągał się obszerny ogród z głównym wnętrzem salonu ogrodowego na osi, podkreślonej w dalszym jej przebiegu aleją, kanałem, basenem lub pawilonem ogrodowym. Dalszą część ogrodu zajmowały boskiety z gabinetami, labirynt, teatr ogrodowy oraz zespół innych urządzeń, rozmieszczanych wzdłuż osi głównej, a w założeniach ogrodowych bardziej rozwiniętych również i wzdłuż innych kierunków kompozycyjnych, najczęściej poprzecznych, krzyżujących się z osią główną.
(…)
… z trejażami i berso.
Gabinety tworzyły sklepione wnętrza ogrodowe w konstrukcji trejażowej, o charakterze obszernej altany, umieszczane wewnątrz boskietów. Gabinety były budowane o charakterze głównie ozdobnym. Gabinetami nazywano niekiedy również małe, szpalerowe wnętrza ogrodowe.
Belweder był budowlą dekoracyjną, wznoszoną w celu oglądania pięknych widoków okolicy lub dużych części ogrodu. Sytuowany…
… pomarańczami. Kwiaty na parterach haftowych spełniały podrzędną rolę. Występowały tylko na rabatach obrzeżnych oraz nieliczne nisko rosnące, wewnątrz ornamentu. Elementy przestrzenne
Program charakterystyczny elementów kompozycji ogrodów barokowych obejmuje: partery ogrodowe, szpalery, aleje, wgłębniki, boskiety, sale ogrodowe, teatry ogrodowe, labirynty, rzeźbę ogrodową, kanały ogrodowe, baseny i fontanny, zwierzyńce, menażerie, budowle ogrodowe oraz pomarańczarnie.
Partery ogrodowe
Najbardziej, charakterystyczne były partery haftowe. Szczególna ich dekoracja jest oparta na ornamencie, tzw. Haftowym inspirowanymi wzorami z orientalnych kobierców. Ozdobny rysunek wyznaczał nisko strzyżony żywopłot z bukszpanu na tle kolorowego piasku lub żwiru. Ten typ dekoracji parterów wykształcony we Francji cechowały…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)