Ogólna charakterystyka filozofii życia
Filozofia życia jest kierunkiem filozofii współczesnej, który należy rozpatrywać w ramach szerszej całości, jaką w europejskiej kulturze była epoka modernizmu. Epoka ta przypadła na schyłek XIX i początek XX wieku. Filozofia życia stanowiła inspirację i teoretyczno-ideologiczną podbudowę dla zjawisk, postaw i treści wyrażanych w wielu dziedzinach kultury, jak np. literatura, sztuki plastyczne, teatr, a nawet religia. Uznanymi przedstawicielami modernizmu byli poeci i pisarze jak: P. Verlaine, R.M. Rilke, O. Wilde, A. Strindberg, K.P. Tetmajer, S. Przybyszewski, S. Wyspiański, G. Zapolska, A. Czechow, H. Ibsen, G.B. Shaw i in. Modernizm wyrażał i upowszechniał za pomocą różnych środków świadomość głębokiego kryzysu cywilizacji, nauki i kultury. Propagował postawę protestu i buntu przeciwko tzw. kulturze mieszczańskiej, którą moderniści uważali za „sztuczną protezę”, przesłaniającą człowiekowi prawdę o życiu. Kultura ta jest, ich zdaniem, na wskroś zafałszowana i represyjna. Prowadzi ona gatunek ludzki do zwyrodnienia. Ruch modernistyczny niszczył optymizm i obnażał pozorność wartości współczesnej cywilizacji i kultury, która została ukształtowana na gruncie założeń wypracowanych przez filozofie racjonalistyczne i pozytywistyczne. Moderniści wyszydzali ideologię racjonalizmu, pozytywizmu i scjentyzmu z ich wiarą w rozum, postęp, kult nauki i techniki. Szukali dróg i sposobów obrony prawdziwie ludzkich wartości. Starali się dotrzeć do głębszych warstw człowieczeństwa, które przesądzają o człowieku jako o istocie żyjącej i twórczej. Sztandarowym hasłem modernistów było życie, rozumiane jako twórcza siła i spontaniczna aktywność człowieka. Z tego hasła wynikało między innymi to, iż modernizm szukał rzeczywistych sił i mocy kształtujących świat i byt człowieka w sferze woli i namiętności, a nie w sferze rozumu i zachowań racjonalnych. Za najbardziej znaczących przedstawicieli filozofii życia uważa się takich myślicieli jak: A. Schopenhauer, F. Nietzsche, H. Bergson, Z. Freud (twórca psychoanalizy), W. Dilthey, O. Spengler i in.
2. Immoralizm i koncepcja nadczłowieka w filozofii Nietzschego
Określenie „immoralizm”, wzięte dosłownie, mogłoby sugerować, że chodzi o taki pogląd lub postawę, która polegałaby na nieuznawaniu jakichkolwiek norm i wartości moralnych. W odniesieniu do poglądów filozoficznych Fryderyka Nietzschego użycie słowa „immoralizn”w takim nihilistycznym znaczeniu nie znalazłoby potwierdzenia. W jego przypadku określenie „immoralizm” znaczy tylko to, iż cechą charakterystyczną filozofii Nietzschego była negacja, czyli radykalny sprzeciw, wobec powszechnie obowiązującej moralności oraz głoszenie pilnej potrzeby zastąpienia moralności, która istnieje, przez inną moralność, wprowadzającą odmienny system wartości i norm, wynikających z założeń filozoficznych, które uznawał Nietzsche.
(…)
…. Jest jednak możliwe, chociaż nie zostało to nigdy udowodnione, że jego przodkowie byli Polakami, że pochodził ze zniemczonej rodziny Nickich. W każdym bądź razie sam Nietzsche wyrażał takie przypuszczenie co do swego polskiego pochodzenia, pisząc np.: „Przodkowie moi byli polską szlachtą, po nich zostały mi moje instynkty, między nimi może i liberum veto”. „Jestem na to dość Polakiem, by całą muzykę świata oddać za Chopina…
… w Bonn i Lipsku. Był znakomitym studentem i dobrze zapowiadającym się młodym naukowcem. W okresie studiów w Lipsku zapoznał się z filozofią Schopenhauera, która wywarła na nim duże wrażenie. Jako 25 letni młodzieniec (1869 r.) Nietzsche otrzymał powołanie na katedrę filologii klasycznej w Bazylei. Jednak po 10 latach, wskutek zmiany zainteresowań na filozoficzne, a także z powodu pierwszych objawów…
… wielkie uznanie dla osoby Chrystusa, uważając go za wielkiego człowieka, który wyrósł ponad przeciętność. Poza tym, Nietzsche był zdecydowanym przeciwnikiem porządku społecznego opartego o zasady demokracji, zgodnie z którymi rządy są w rękach tych, którzy są liczniejsi lub mają po swojej stronie większość. Znane są wypowiedzi Nietzschego, w których uważał siebie za „dynamit”, tj. za siłę powołaną…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)