To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zagadnienie ochrony środowiska w prawie międzynarodowym
Kryzys ekologiczny w układzie człowiek-środowisko, zarysowujący się coraz wyraźniej w
pierwszej połowie XX wieku spowodował, że problemy z nim związane znalazły się w centrum
zainteresowania społeczeństw i rządów wielu krajów, w tym najwyższego, światowego
forum - Zgromadzenia ONZ. Zwołana w grudniu 1968 roku, XXIII Sesja Zgromadzenia ONZ,
w całości poświęcona była problemowi ochrony środowiska. Po raz pierwszy w historii ludzkości
zwrócono uwagę na ogólnoświatowy zasięg kryzysu, obejmujący zarówno kraje rozwinięte,
jak i rozwijające się. Zdano sobie przy tym sprawę z tego, że jeżeli ten proces degradacji
przyrody będzie kontynuowany, to przyszłe życie na ziemi zostanie poważnie zagrożone.
Stało się jasne, że wszyscy żyjemy w biosferze, której przestrzeń i zasoby, jakkolwiek olbrzymie,
są jednak ograniczone.
Jednym z ważniejszych zadań rezolucji, uchwalonej 3.12.1968 na XXIII Sesji Zgromadzenia
Ogólnego NZ, było zobowiązanie Sekretarza Generalnego (U Thanta) do przygotowania
specjalnego dokumentu, który by zwrócił uwagę państwom członkowskim i światowej opinii
społecznej na rangę i palącą potrzebę szukania rozwiązań w zakresie ochrony środowiska.
Raport U Thanta zatytułowany „Człowiek i jego środowisko” ukazał się 26.05. 1969 roku.
Jego treść dotyczyła:
1. informacji na temat najpoważniejszych zagrożeń dla środowiska naturalnego, występujących
w różnych regionach świata (identyfikacja i inwentaryzacja),
2. klasyfikacji tych zagrożeń, występujących w skali lokalnej, regionalnej, krajowej i
międzynarodowej, przydatnej w polityce ochrony środowiska,
3. znaczenia zagadnień globalnych, które można rozwiązywać jedynie na drodze
międzynarodowych porozumień i pod warunkiem, że narody wyrażają gotowość wspólnego
działania dla wspólnego dobra,
4. potrzeby zwołania ogólnoświatowej konferencji ONZ nt. ochrony środowiska, dla której w
raporcie zawarto katalog podstawowych problemów, wymagających rozpatrzenia na forum
międzynarodowym.
W czerwcu 1972 roku odbyła się w Sztokholmie pierwsza tego typu konferencja z udziałem
przedstawicieli najwyższych władz ze 113 krajów, na której to ochrona środowiska podniesiona
została do rangi podstawowej funkcji państwa. Owocem tej konferencji był zbiór 26
fundamentalnych zasad, znany pod nazwą „Deklaracji Sztokholmskiej w Sprawie Ochrony
Środowiska” (16.06.1972.). Na konferencji tej powołano również do życia międzynarodową
instytucję UNEP (United Nations Environmental Programm), jako wyspecjalizowaną agencję
ONZ, posiadającą swoje organy, a zwłaszcza Radę Zarządzającą z siedziba w Genewie i
Sekretariat Rady w Nairobi (Kenia). Do dziś aktualne zasady sformułowane w Deklaracji
Sztokholmskiej stanowią wytyczne polityki ochrony środowiska, jaką powinny prowadzić
państwa w skali lokalnej i we współpracy międzynarodowej, w zakresie rozwoju badań
naukowych, rozwiązań prawnych i techniczno-organizacyjnych, kształcenia i dokształcania.
Zasada pierwsza podkreśla prawo człowieka
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)