NRD w ramach systemu radzieckiego
Niemiecka Republika Demokratyczna została proklamowana przez władze radzieckie w odpowiedzi na utworzenie RFN. W 1947 r. komuniści zorganizowali propagandową imprezę pod nazwą Kongresu Ludowego z udziałem przedstawicieli głównie strefy radzieckiej. W setną rocznicę początku Wiosny Ludów w Niemczech, 18 marca 1948 r., Kongres Ludowy zebrał się po raz drugi, wyłonił Radę Ludową i wezwał do zbierania podpisów pod rezolucją domagającą się głosowania ludowego w sprawie ustanowienia "antyfaszystowskiej demokracji w jednolitej republice niemieckiej". Dokładnie w rok później, 18 marca 1949 r. Rada Ludowa uchwaliła projekt konstytucji Niemieckiej Republiki Demokratycznej. 7 października uznała się ona za Tymczasową Izbę Ludową i proklamowała NRD. 11 października prezydentem NRD został wybrany Wilhelm Pieck, a następnego dnia utworzono rząd pod prezesurą Ottona Grotewohla. Rząd radziecki przekazał nowemu państwu władzę przysługującą dotychczas radzieckiej administracji wojskowej, zastrzegając sobie tylko uprawnienia związane z wykonaniem Układu Poczdamskiego. NRD nie była państwem suwerennym. Wręcz przeciwnie - niepodległość NRD była jeszcze bardziej pozorna niż innych państw satelickich Związku Radzieckiego. Choćby ze względu na swoje o wiele mniejsze niż RFN rozmiary, nie mogła uchodzić za państwo narodowe Niemców, jak to było w wypadku innych państw komunistycznych. Była państwem frontowym „Obozu Socjalistycznego”, uważanym przez armię radziecką przede wszystkim za teren swojej koncentracji. Jako państwo partyjno-policyjne, byłą sama przedmiotem ścisłego nadzoru partyjno-policyjnego ze strony ZSRR. NRD była najlepiej rządzonym spośród państw komunistycznych, ponieważ w każdych warunkach okazywali się „narodem państwowym”. Ludność była poddawana propagandzie i indoktrynacji marksistowsko-leninowskiej z intensywnością niespotykaną w żadnym innym kraju, łącznie z ZSRR. Obowiązywała formuła: „Niemiecka Republika Demokratyczna - pierwszym państwem robotników i chłopów na ziemi niemieckiej”. Polityka gospodarcza była wzorowana na radzieckiej. Na terenie całego kraju znajdowały się liczne jednostki wojsk radzieckich. NRD od roku 1950 była członkiem RWPG, a od roku 1955 Układu Warszawskiego.
NRD ustanowiła swoją granicę we wschodniej części Berlina. Jednak w rzeczywistości na jego terenie granica państwowa w praktyce nie istniała. Każdy mieszkaniec Berlina mógł bez przeszkód przechodzić z jednej części do drugiej, co oznaczało nieustający odpływ ludności ze Wschodu na Zachód. Niemieckiej Republice Demokratycznej groziło w tym czasie wyludnienie. Przyczyny tego odpływu były nie tylko gospodarcze, lecz także polegały na niesłychanej represyjności ustroju. W końcu sytuacja w Berlinie zaostrzyła się. 8 września 1960 r. rząd NRD wydał zakaz przebywania obywateli RFN we wschodniej części Berlina bez zezwolenia. Niecały rok później, 13 sierpnia 1960 r. postanowił zamknąć murem odcinek granicy NRD przebiegający przez obszar Berlina. Zbudowano słynny mur berliński.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)