To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Niwelacja punktów rozproszonych
Niwelacja punktów rozproszonych jest wykorzystywana do pomiaru rzeźby w
terenach o niewielkich, lecz wyraźnie widocznych spadkach, a ponadto na obszarach mało
przejrzystych (zabudowanych lub zarośniętych) i w znacznym stopniu przypomina
tachimetrię zwykłą, od której odróżniają tylko zastosowanie niwelatora zamiast teodolitu.
Położenie sytuacyjne pikiety określane jest metodą biegunową w tym: odległość dalmierzem kreskowym, zaś kąt poziomy poprzez różnicę kierunków: kierunku
orientacyjnego i kierunku do danej pikiety. Niwelator musi, więc być wyposażony w koło
poziome (limbus) i urządzenie odczytowe, którym jest najczęściej mikroskop indeksowy lub
skalowy (rys. 2.1).
Wysokości pikiet są uzyskiwane poprzez niwelację w przód na podstawie znanej wysokości
stanowiska niwelatora - IIS, , wysokości instrumentu - / oraz odczytu na łacie - j.
Stanowiskami niwelatora podczas pomiaru rzeźby są punkty osnowy pomiarowej o znanym
położeniu sytuacyjnym, określonym z reguły za pomocą współrzędnych X, Y oraz wysokości
H. Sama niwelacja punktów rozproszonych (pikiet) polega na ich racjonalnym wyborze dla
uzyskania jak najlepszej charakterystyki ukształtowania pionowego terenu oraz zdjęciu
sytuacyjnym i wysokościowym tych punktów za pomocą wyżej wymienionych metod. Prace
kameralne w ramach niwelacji punktów rozproszonych obejmują obliczenie wysokości pikiet
w dziennikach niwelacyjnych, naniesienie ich na mapę na podstawie domiarów biegunowych
z jednoczesnym opisaniem wysokości naniesionych punktów, interpolację i wykreślenie
warstwie.
Pomiar stanowisk niwelatora polega na zamarkowaniu punktów sytuacyjnowysokościowej osnowy pomiarowej, tworzących sieć złożoną z ciągów niwelacyjnopoligonowych nawiązanych do osnowy poziomej i wysokościowej. Wymogi dokładnościowe
podczas pomiaru tych ciągów odpowiadają dokładności ciągów sytuacyjnych i ciągów
niwelacyjnych osnowy pomiarowej. Lokalizacja punktów osnowy, będących potem stanowiskami niwelatora, musi być tak dobrana, aby spełnione były następujące warunki:
- Stanowiska powinny dawać dobry wgląd w teren, umożliwiając wykorzystanie pełnego
zasięgu niwelatora określonego przez dopuszczalną długość celowej wynoszącą 100 m. Z
tego względu odległość między stanowiskami nie powinna przekraczać 200 m. Wyjątkowo
na obszarach rolno-leśnych można wydłużyć celową do 150 m.
- Między stanowiskami powinna być zapewniona widoczność umożliwiająca podczas
orientacji stanowisk obserwację dolnych części tyczek na punktach sąsiednich i dogodną
niwelację odcinka.
- Ze względów ekonomicznych pomiaru ilość stanowisk na danym obszarze powinna być jak
najmniejsza.
- Do sieci stanowisk należy włączyć istniejące na danym terenie punkty osnowy geodezyjnej,
których położenie i zabudowa umożliwia ustawienie nad nimi niwelatora (niemożliwe dla
punktów ściennych).
Stanowiska niwelatora markuje się palikami wbitymi równo z ziemią i w razie
potrzeby także świadkami. Jeśli dla danego terenu istnieje mapa sytuacyjna, wtedy
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)