Niespójność w myśleniu - omówienie

Nasza ocena:

3
Pobrań: 42
Wyświetleń: 665
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Niespójność w myśleniu - omówienie - strona 1 Niespójność w myśleniu - omówienie - strona 2

Fragment notatki:

Niespójność w myśleniu D pojawia się gdy D raz wychodzi od samego życia, innym zaś razem od obiektywizacji życia. W obiektywizacjach pewność i wątpienie są obecne, tak jak w życiu. Subiektywności łączą się w obiektywność społeczną.
Dogmaty należy poddać refleksji. Wątpienie metodyczne (naukowe) pochodzi od Kartezjusza. Wątpienie i pewność nauk musi być tego samego rodzaju co pewność w życiu. Jednak w D tak nie jest. Dogmaty trzeba odrzucić i przyjąć postawę wątpiącą wobec całej tradycji. Tradycja powinna być przedmiotem poznania. Metodyczne wątpienie nie da się pogodzić z filozofią życia. Pewność można uzyskać przez odrzucenie autorytetów. O celach ludzkiej egzystencji nie nauczy nas nauka. D nie udało się zadowalająco odpowiedzieć na pytanie o warunki poznania historycznego. D umetodycznił rozumienia w celu ukształtowania naukowej zdolności interpretacji. Rozumienie jest metodą, ale inną niż w naukach przyrodniczych.
Świadomość historyczna u D- historycyzm czyli taka świadomość która redukuje przekaz tradycji do czasu i miejsca jego powstania. Ważny jest kontekst powstania dzieła. Maleje znaczenie samego dzieła. Zamyka się dziełu „usta”. Zrozumieć dzieło to osadzić je w kontekście. Rzeczywiste doświadczenie historyczne nie jest żadną metodą. D zdawał sobie sprawę z uwarunkowania twórcy dzieła kontekstem. Jednak wg niego można się wyrwać z tego uwarunkowania. Hermeneutyka wg Gadamer nie mieści się w teorii interesów poznawczych Habermasa. Hermeneutyka nie jest nauką lecz filozofią a jej charakter jest uniwersalny. To, co mówi hermeneutyka stosuje się do nauki. H jest teorią myślenia co wywyższa ją ponad naukę. Nauka posługuje się metodycznością, w nauce rozumieją się za pomocą paradygmatów. W nauce pierwszeństwo ma sąd. Natomiast filozofia traktuje rozumienie jako twórcze myślenie, uwalniające się od schematów. Problematyzuje się to, co jest zwykłe, oczywiste. Pierwszeństwo więc zyskuje pytanie. Wiąże się to z pojęciem doświadczenia, który ma charakter pozytywny (powtarzalny)- w nauce. Jednak wg Gadamer takie doświadczenie nic nas nie uczy, dlatego prawdziwe i ważne doświadczenie ma charakter negatywny.
To, co było bezproblematyczne ukazuje się jako problematyczne. Dopiero w takiej sytuacji możemy zacząć pytać. Gadamer wyróżnia dwa obszary:
Rozumienie Innego (relacja Ja-Ty)- trzy znaczenia pojęcia rozumienia z trzema sposobami doświadczenia Ty przez Ja.
Rozumieć Innego oznacza znać go i móc przewidzieć jego zachowania. Ten inny staje się środkiem do naszych celów. W toku takiego doświadczenia Ty pada pytanie o prawidłowości zachowań ludzi. Jest to pytanie pozorne, gdyż nie jest otwarte tzn. zakładające możliwość różnych odpowiedzi. W naukach społecznych odpowiedź na to pytanie steruje innymi, ale sami się w to nie angażujemy. Ten kto steruje ludźmi pozostaje w odpowiedniej odległości od tych którymi steruje. Nadawcą pytania jest ktoś anonimowy, nie każdy z nas. Odpowiedź też skierowana jest do kogoś anonimowego, którym może być każdy albo nikt. Pytanie o reguły rządzące zachowaniem Gadamer nazywa niepedagogicznymi- ta wiedza nie wpływa na nasze bycie w świecie, na nas samych będących tu i teraz.
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz