To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Grecy uważali, że należy wyrywać naturze jej owoce. Zaś Rzymianie uważali uprawę roli za coś naturalnego, łatwego. Grekom obce było pojęcie dziedzictwa o które należy dbać. Rzymianie uważali kulturę za dom człowieka oraz za troskę o dziedzictwo przeszłości, byli też bardzo wrażliwi na piękno, ale nie artyści a odbiorcy.
Kultura to cywilizacyjnie określona postawa do rzeczy które są może nie użyteczne ale światowe. Ten grecki aspekt kultury ma szczególny charakter, chodzi o tzw. umiłowanie piękna. Aktywność ta polegała na umiejętności właściwego osądu. Można przyjąć dwie postawy albo zachwycamy się wszystkim, albo kierujemy się własnym smakiem.
Paideia nie wiąże się z jakością życia ale oznacza poziom duchowy człowieka. My sami siebie rozumiemy będąc w świecie. Każdy z nas zdobywa doświadczenie życiowe. Kwestia rozumienia i doświadczenia nie stała się punktem rozważań filozofii hermeneutycznej.
Hermeneutyka stoi obok nauk empirycznych i krytycznych. Filozofia krytyczna nie jest nauką. Ona ma wymiar uniwersalny. Jest pytaniem o to co to znaczy rozumieć. Hermeneutykę interesowałoby wszelkie rozumienie, całość doświadczania świata. Rozumienie jest fundamentalnym elementem naszej egzystencji.
Rozumienie nie jest jednym ze sposobów zachowania się człowieka jest całościowym systemem bycia.
Samorozumienie uwikłane jest w dzieje, tradycję. Tradycja kształtuje nasze Samorozumienie. Musimy jednak mieć świadomość tego oddziaływania dzięki czemu możemy wejść w dialog z tradycją. Ten dialog jest myśleniem, a myślenie jest pewnym doświadczeniem.
Gadamer przedstawiciel współczesnej hermeneutyki czyli teorii rzeczywistego doświadczenia jakim jest myślenie.
Słowo : hermeneutyka pochodzi od Hermesa, który był posłańcem boskim, przekazywał i przekładał on rozkazy z języka bogów na język ludzki- chodziło o rozumienie i porozumienie między bogami a ludźmi. Praktyka działania hermeneutycznego jest przenoszeniem treści z jednego świata (boskiego) do naszego własnego. Hermeneutyka miała też sens normatywny. Jej jądrem w starożytności był problem interpretacji starożytnej. W chrześcijaństwie- hermeneutyka teologiczna, która była sztuką wykładni Pisma Świętego. (dużą rolę odegrał Św Augustyn, który w dziele „Doctrina Christiana” wykorzystał pewne pojęcia neoplatońskie o tym, że umysł musi przekroczyć i wznieść się do sensu duchowego) . W okresie reformacji hermeneutyka zyskała nowe znaczenie. Reformatorzy zaatakowali tradycyjny sposób interpretowania tekstów. Założyli powrót do źródła, powrót do samego Pisma Świętego. Uważali że można dokonać egzegezy Pisma (jednoznacznej wykładni). Poszukiwali więc metody obiektywnej- metoda ta uwikłała hermeneutykę w naukę.
(…)
…. Jednak wszystkie hermeneutyki poszukiwały tego pierwotnego źródła. Należało dać jednoznaczną wykładnię tekstu filologicznego, prawa i słowa Bożego. …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)