To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Neotomistyczna koncepcja człowieka i ukształtowanie się personalizmu W ramach neotomizmu rozwijane są różne rodzaje problematyki filozoficznej, np. neotomistyczna teoria bytu, neotomistyczna teoria poznania, neotomistyczna teoria społeczeństwa, neotomistyczna etyka, neotomistyczna koncepcja człowieka itp. Wydaje się, że z punktu widzenia potrzeb współczesnego społeczeństwa najbardziej wartościową częścią neotomizmu jest personalistyczna koncepcja człowieka. Personalizm jest doktryną ukształtowaną w latach trzydziestych XX wieku pod wpływem sugerowanych przez Encyklikę aeterni patris interpretacji myśli Tomasza z Akwinu oraz wniosków z dramatycznych zagrożeń dla życia osobowego ludzi, które po raz pierwszy w masowej skali ujawniły się w latach wielkiego kryzysu lat trzydziestych, a później coraz bardziej nasilały się wraz z narastaniem tendencji totalitarnych w polityce i zjawisk alienacyjnych w życiu społeczno-ekonomicznym. Personalizm był wyrazem protestu ze strony katolickich elit intelektualnych przeciwko totalizacji życia społecznego oraz zjawiskom depersonalizacji i dehumanizacji człowieka. Stał się również opozycją wobec egzystencjalnej filozofii absurdu i absolutyzacji wolności jednostki oraz wobec marksistowskiej koncepcji człowieka, obywającej się bez wartości religijnych („religia to opium ludu” i „opium dla ludu”) oraz głoszonej w powiązaniu z problematyką walki klasowej i wizją dyktatury proletariatu. Ruch personalistyczny we współczesnej filozofii katolickiej ma swoich przedstawicieli w osobach najwybitniejszych myślicieli i dostojników Kościoła katolickiego. Należą do nich m.in.: J. Maritain, E. Gilson, M.D. Chenu, w Polsce: K. Wojtyła (także jako najwyższy dostojnik Kościoła - papież Jan Paweł II - głosi personalizm), M.A. Krąpiec, M. Gogacz. Można mówić o istnieniu w latach trzydziestych i tuż po II wojnie światowej dwóch odmian personalizmu, którymi były: personalizm integralny Maritaina i personalizm otwarty Mouniera . Obie odmiany głosiły pogląd o wyjątkowej wartości osoby ludzkiej wśród wszystkich bytów oraz postulat podporządkowania innych wartości dobru osoby ludzkiej. Różnica miedzy tymi dwoma odmianami polegała na większej otwartości personalizmu Mouniera na wpływy innych kierunków filozofii współczesnej, np. bergsonizmu, egzystecjalizmu, marksizmu i in., podczas gdy odmiana personalizmu, którą zapoczątkował Maritain, odznaczała się większą intergralnością w stosunku do neotomizmu. Personalizm Mouniera charakteryzowało także większe zaangażowanie w problematykę społeczno-polityczną z pozycji, które można uznać za lewicowe. Polegało to na tym, że Mounier krytykował ustrój kapitalistyczny i postulował przebudowę społeczeństwa w duchu zreformowanego socjalizmu. W obecnym kształcie katolickiego personalizmu, rozwijanym po II Soborze Watykańskim, nie widać już tego rodzaju zróżnicowania: na mniej lub bardziej otwarty, mniej lub bardziej lewicowy albo pozostający w mniejszej lub większej zależności od tomistycznej tradycji. Obecny personalizm stara się bronić wartości życia osobowego człowieka w warunkach współczesnego, zróżnicowanego społeczeństwa i targanego sprzecznościami świata, korzystając z dorobku wszystkich klasyków ruchu personalistycznego, a także korzystając z dorobku innych kierunków filozofii współczesnej. Taką ze wszech miar współczesną i otwartą wersję personalizmu starał się urzeczywistniać w okresie swojego pontyfikatu (1978- 2005) papież - Polak: Jan Paweł II.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)