To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Naród. Naród posiadający swoje państwo powinien posiadać unitarną postawę wobec innych narodów i państw. W ten sposób podkreśla się własną podmiotowość, jest to racjonalne z punktu widzenia własnych potrzeb.
Problem: Jak mniejszości mają się zachowywać wobec jednolitej postawy narodu?
Mniejszości nie powinny swoich odmiennych poglądów narzucać państwu. Nie mogą być tolerowane takie zachowania mniejszości, które by zakłóciły zajmowanie jednolitego stanowiska narodu. Odmienne postawy są dozwolone w sferze świadomości, ale nie w sferze działań politycznych wobec świata zewnętrznego; błędem jest nie tolerowanie odrębności świadomości, należy uznać autonomię kulturową, językową itd. Przeciwstawienie się zaangażowaniu grup mniejszościowych w działania polityczne jest konieczne. Na tym opiera się racja stanu. Grupy etniczne nie powinny szkodzić działaniu państwa za zewnątrz, a zwłaszcza chodzi o działania dywersyjne, nielegalne = w tym kontekście - kwestia narodowa; w państwie jugosławiańskim Albańczycy byli mniejszością, większością byli w prowincji, ale liczy się państwo.
Działania mniejszości na innych obszarach: lobby izraelskie w USA, tajwańskie w USA, arabskie w wielu krajach świata.
Ucisk narodowy rodzi nienawiść, uprzedzenia wobec panujących. Każda grupa etniczna ma prawo do przejawiania na zewnątrz swojej woli o niepodległość państwową. Takie postulaty przejawiają się zwłaszcza na obszarach podbitych; podobne zachowania - gdy naród został podbity (np. Polska pod zaborami).
Kwestia narodowa musi absorbować nie tylko świadomość grupy mniejszościowej. Jej walka staje się głośna poza granicami, interesuje inne grupy etniczne i inne państwa. Każda kwestia narodowa mobilizuje przeciwników i zwolenników narodu uciskanego. Każda taka walka prowadzi do samodzielnej państwowości, różna jest tylko kwestia czasu.
Najdłużej do państwowości dochodzi naród kurdyjski (około 20 mln ludzi) podzielony na 5 państw - tam prawa równości i suwerenności nie odgrywają roli.
Kwestia narodowa w okresie do końca XIX wieku była związana z rozwojem państw wielonarodowych. Państwa te miały tendencje do zagarniania innych narodów. W okresie imperialistycznym miały miejsce szerokie i zintensyfikowane podboje kolonialne - Anglia, Francja, Włochy, Hiszpania i Portugalia - najwięcej podbojów. One doprowadziły do pogłębiania ucisku narodowego. Kwestia narodowa na skutek trendu podbojów stała się kwestią narodowo-kolonialną, która zrodziła wojny narodowowyzwoleńcze ludów ujarzmionych. Stała się kwestią antyimperialistycznej walki na dużych obszarach świata; na obszar kolonii wprowadzono terminologię rewolucyjną. W okresie Ligi Narodów pojawiły się hasła demokratyczne. Pisano o potrzebie wyzwolenia społecznego i narodowego oraz potrzebie zapewnienia możliwości realizacji prawa do samostanowienia = oddzielenia się od imperiów kolonialnych i ukonstytuowania samodzielnych organów państwowych bez udziału byłych metropolii (np. kwestia Abisynii).
(…)
… ociera się o szowinizm.
W XX wieku istniały dwie odmiany szowinizmu narodowego: 1- odmiana faszystowska i 2- apartheid (z rysami rasizmu). W XX wieku rozwijał się też nacjonalizm postępowy i twórczy (=> idea samostanowienia narodów). Wyrazem tego była dekolonizacja i rozwój ruchów narodowowyzwoleńczych, konsolidacja nowopowstałych państw, które popierały nacjonalizm społeczeństw by rozwijać ambicje…
… Praw Człowieka => połączono prawa człowieka z prawem narodów. Jest to środek wielkiej rewolucji antykolonialnej; nowe państwa przekształcały większość w łonie ONZ. Większość ta była bardziej demokratyczna. Proces dekolonizacji przyczynił się do demokratyzacji stosunków międzynarodowych. Uznanie prawa każdego narodu do samostanowienia to gwarancja pokojowego współistnienia wszystkich narodów na globie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)