To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Nadmiar ozonu w troposferze
Ozon jest wtórnym zanieczyszczeniem powietrza i jego szkodliwość polega na znacznie większej agresywności wobec środowiska niż zanieczyszczeń pierwotnych, z których powstaje. Głównymi źródłami powstawania ozonu są tlenki azotu (NxOy) oraz wodory (CxHy).
Najprostszy schemat powstawania ozonu to rozpad pod wpływem promieniowania słonecznego dwutlenku azotu (NO2) na tlenek azotu (NO) i tlen atomowy (O), który reagując z tlenem cząsteczkowym (O2) w powietrzu tworzy ozon (O3).
Głównymi źródłami ozonu są transport i przemysł. Dużemu natężeniu ruchu samochodowego w miastach, szczególnie w dni słoneczne, może towarzyszyć powstawanie stężeń ozonu przekraczających poziom uznawany za bezpieczny (0,08 ppm). Kierunki wiatrów i ukształtowanie terenu mogą powodować, że duże stężenia ozonu występują daleko od miejsca emisji zanieczyszczeń pierwotnych po czasie koniecznym do przebiegu reakcji między składnikami. Niedobór ozonu w stratosferze
Dziura ozonowa powstaje wskutek niszczenia warstwy ozonowej przez freony (chłodziarki, aerozolowe kosmetyki), halony (czynniki gaśnicze) i inne gazy.
Pod wpływem promieniowania ultrafioletowego freony ulegają fotolizie, w wyniku czego uwalniane zostają atomy chloru. Chlor wchodzi w reakcję z ozonem, tworząc równie aktywny tlenek chloru (ClO) oraz zwykły tlen (O2). Następnie reakcja dwóch cząsteczek tlenku chloru prowadzi do powstania cząsteczki dwutlenku chloru (ClO2) oraz uwolnienia kolejnego atomu chloru, który rozbija następne cząsteczki ozonu. Oprócz tego dwutlenek chloru może ulegać rozpadowi na atom chloru oraz dwuatomową cząsteczkę tlenu. Reakcje przebiegają aż do całkowitego wyczerpania się cząsteczek ozonu lub do momentu usunięcia chloru wskutek innych reakcji chemicznych.
Barierą dla niebezpiecznego dla organizmów żywych promieniowania UV-C jest odpowiednio duża liczba cząstek tlenu i ozonu w stratosferze (ozonosferze), gwarantująca dostateczną liczbę cykli reakcji powstawania i rozkładu ozonu. Przedostająca się do powierzchni Ziemi ilość promieniowania UV-C jest jednak ostrzeżeniem przed konsekwencjami, jakie powoduje uszkodzenie warstwy ozonowej. Promieniowanie to, uszkadzając genetyczny materiał DNA, jest główną przyczyną raka skóry. W ciągu ostatniego dwudziestolecia zaobserwowano podwojenie liczby zachorowań na nowotwór złośliwy skóry (czerniak).
Oprócz tego promieniowanie UV-C powoduje obniżanie odporności organizmu przeciwko infekcjom. Jest przyczyną katarakty i innych uszkodzeń oczu. Promieniowanie ultrafioletowe jest również szkodliwe dla roślin uprawnych i drzew. Promieniowanie UV przenika czyste wody mórz i oceanów do głębokości 20 m, wpływając szkodliwie na drobną florę i faunę, które są istotnymi ogniwami pokarmowymi zwierząt morskich.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)