To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Mycobacterium leprae
Mycobacterium leprae
Według Światowej Organizacji Zdrowia (ŚOZ), jeszcze w połowie lat 80-tych XX wieku liczba osób chorujących na trąd wynosiła 10-12 milionów.
Jedynie połowa przypadków była rozpoznawana i rejestrowana z czego zaledwie część podlegała skutecznemu leczeniu
W roku 1988 w 122 krajach trąd szerzył się endemicznie, stanowiąc poważny problem społeczny
Liczne badania i obserwacje wykazały, że M. leprae jest słabo patogennym mikroorganizmem, o niewielkiej sile inwazyjnej, wywołującym chorobę po długim okresie wylęgania (średnio 5-10 lat), który u małych dzieci może ulec skróceniu nawet do 3 miesięcy. Zakażenie następuje najczęściej po długotrwałym, intensywnym kontakcie bezpośrednim, zwłaszcza z uszkodzoną skórą lub wydzieliną z jamy nosowo-gardłowej chorego na lepromatyczna postać trądu, a także drogą kropelkową i pyłową.
Mycobacterium leprae - postacie kliniczne
Tuberkuloidową - 80%
U około 80%
Chorzy wykazują obecność niewielkiej liczby zmian skórnych, zwanych leprydami
Zmiany te są nieliczne (1-5). Występują najczęściej na twarzy lub tułowiu, w sposób niesymetryczny. Powierzchnia zmian jest szorstka, sucha, niekiedy pozbawiona włosów.
W obrębie zmian występują zaburzenia czucia: dotyku, ciepła, a nawet bólu. Badanie neurologiczne obwodowego układu nerwowego pozwala na stwierdzenie bolesności zgrubiałych i stwardniałych pni nerwów powierzchniowych.
Mycobacterium leprae - postacie kliniczne
lepromatyczna. Jest to najcięższa postać trądu. Procesem chorobowym objęta jest skóra, układ nerwowy, narządy wewnętrzne, kościec. Zmiany na skórze są liczne (5), umiejscowione przeważnie symetrycznie.
Zmiany w układzie nerwowym mają charakter zapaleń wielonerwowych z pogrubieniem, obrzękiem i bolesnością pni nerwowych.
Przebiegają z niedowładami ze zmniejszaniem czucia na dotyk, ciepło a nawet ból. Zmiany mogą rozszerzać się na układ chrzęstny i kostny. Z narządów wewnętrznych najczęściej atakowane są: węzły chłonne, wątroba, narządy rozrodcze, narząd wzroku.
Aż do lat 50-tych XX wieku praktycznie nie było skutecznego sposobu leczenia trądu
Dapson - sulfonamid - w 1946 roku w Indiach. (4,4-dwuamino-dwufenylosulfon)
lekiem tanim, dobrze tolerowanym przez chorych. Zażywanie go jednak nieregularnie lub w zbyt niskich dawkach szybko wywołuje oporność prątków na ten lek. Oporność na dapson w latach 70-tych stwierdzano u 50% (Chiny), a nawet 70% (Nepal) osób leczonych tym lekiem. Inne leki przeciwprątkowe były wielokrotnie droższe od Dapsonu
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)