Mounier - „Świat osobowy” - omówienie

Nasza ocena:

3
Pobrań: 56
Wyświetleń: 1162
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Mounier - „Świat osobowy”  - omówienie - strona 1 Mounier - „Świat osobowy”  - omówienie - strona 2 Mounier - „Świat osobowy”  - omówienie - strona 3

Fragment notatki:

Mounier - „Świat osobowy” Osoba nie jest przedmiotem, nie jest nawet najwspanialszym przedmiotem - jest ona jedyną rzeczywistością, którą poznajemy i zarazem tworzymy od wewnątrz. Obecna wszędzie nie jest dana nigdzie. 2 sposoby wyrażania ogólnej idei personalizmu: Można zacząć od badania świata obiektywnego, wykazać że osobowy sposób istnienia jest najwyższą formą istnienia i że ewolucja natury przedludzkiej zbiega się z twórczą chwilą, w której wyłania się to ukoronowanie wszechświata Można przeżyć publicznie doświadczenie życia osobowego w nadziei pozyskania wielkiej liczby tych, którzy żyją, jak drzewa, jak zwierzęta czy jak mechanizmy, Historia osoby jest równoległa historii personalizmu, toczy się nie tylko na płaszczyźnie świadomości, ale w całej swej rozległości na płaszczyźnie ludzkich wysiłków zmierzających do uczłowieczenia ludzkości. Duch i tchnienie życia jednoczą się w egzystencji z ciałem. Osoba ludzka nie może być uchwycona inaczej, jak tylko w określonej sytuacji i jako objawiająca się poprzez swoje związki z otoczeniem, jest egzystencją tworzącą swą egzystencję wśród zjawisk i poprzez nie. Człowiek jest stworzony aby przekraczać siebie. Alienacje: idealistyczna - w nas samych biegunowo przeciwna ,materialistyczna - wśród rzeczy Personalizm, dąży wbrew alienacjom do pogodzenia człowieka z samym sobą Mounier - „Komunikacja” Indywidualizm to nie personalizm Rozwój osoby odbywa się jedynie poprzez stałe oczyszczanie się z tkwiącego w niej indywiduum. Rozwój nie następuje poprzez kierowanie uwagi na siebie, a przeciwnie, poprzez czynienie się dyspozycyjnym, dzięki czemu stajemy się bardziej przejrzyści dla siebie i dla kogoś drugiego. Osoba istnieje tylko zwracając się ku drugiemu człowiekowi, tylko poprzez drugiego człowieka może siebie poznać, tylko w drugim człowieku może się odnaleźć. Osoba zwraca się na zewnątrz, jest więc z natury komunikowalna, jako jedyna spośród bytów, Można powiedzieć, że istnieję jedynie w takim stopniu, w jakim istnieję dla kogoś drugiego ( być znaczy kochać) wyjść poza siebie (zwalczanie egocentryzmu, narcyzmu, indywidualizmu) rozumieć (zobaczyć się z punktu widzenia innego człowieka) wziąć na siebie (uczucia i zadania drugiego człowieka) dawać wierność Sympatia przynależy jeszcze do natury ( szukamy kogoś podobnego) miłość jest już nową formą bytu (jest źródłem odmienności, uznaniem i pragnieniem kogoś drugiego jako kogoś odmiennego) ... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz