Modele pomocy społecznej.
Model skandynawski - socjaldemokratyczny - podstawą jest prawo do zatrudnienia, zapewniane lub wspierane przez państwo; główne cechy: aktywizacja zawodowa kobiet, założenie, i że potrzeby socjalne obywateli mają być zaspokajane gł. na rynku pracy, a niezaspokojone na rynku mają być zaspokajane przez państwo; Zaspokajanie potrzeb przez państwo kosztuje - środkiem utrzymywania pomocy społecznej jest stromo progresywny system podatkowy: podatki są proporcjonalnie większe w procentach od dochodów, dużo większe w porównaniu bogaci/biedni, bogaci płacą proporcjonalnie dużo więcej. Przy wieloletnim okresie prosperity gospodarek skandynawskich, państwo mogło zbudować bardzo rozbudowany system usług socjalnych; gęsta sieć wielofunkcyjnych placówek pomocowych przejmowała tradycyjnie opiekuńcze rodzinne zadania przypisywane kobietom - żłobki, opieka dzienna, popołudniowa itd. Priorytetem tej pomocy jest opieka nad dziećmi. Wytworzyło się poczucie, że korzystanie z pomocy socjalnej nie stygmatyzuje. Konsekwencja społeczna modelu: za tym modelem, za jego realizacją poszły zmiany w życiu rodzinnym. Przykazywani funkcji opiekuńczych i wychowawczych instytucjom państwowym, rodzina staje się grupą wspieraną przez państwo w tych swoich funkcjach, które dawniej pełniła rodzina.
Model rezydualny - liberalny - (residual (?) pozostałość) - najpełniej realizowany w UK i USA. W UK najpełniejszy wyraz ten model uzyskał za czasów Margaret Thatcher, czołowej zwolenniczki liberalizmu. Obywatele samodzielnie zaspokajają swoje potrzeby socjalne. Jeśli już jest jakiś wpływ, to tylko zachęcanie rodzin i społeczności w zakresie samoorganizacji - ulgi podatkowe za prowadzenie działalności pomocowej. Państwo pomaga w ograniczonym zakresie, wypełnia luki niezapełnione przez pomoc obywatelską. Bardzo nisko jest pułap, na którym, osoby mogą liczyć na pomoc państwa. Pomoc państwa nad biednymi i niedostosowanymi społeczne. Pracownik socjalny to ostatnia deska ratunku. Znaczna część pomocy społecznej, tej która ma wspierać w rozwiązywaniu problemów, zachęcać do aktywności, realizuje się przez organizacje pozarządowe. Amerykański model badacze porównują do modelu rezydualnego panującego z rządów Thatcher w UK. Państwo usuwa się, unika interwencji w zakresie pomocy społecznej, choć nie można powiedzieć, że nie ma udziału - są federalne fundusze. Model korporacyjny - instytucjonalny - model ściśle europejski; systemy pomocy społecznej rozwijane w Niemczech, Holandii, Austrii. Najpełniej obowiązuje zasada pomocniczości. Obywatele są odpowiedzialni za siebie, za swoje rodziny, są obowiązane wspierać się wzajemnie. Dopiero kiedy rodzina jest niewystarczająca - wkracza państwo. Jeśli państwo wkracza, to stara się odzyskać swoje nakłady wymuszając obowiązki alimentacyjne, jeśli się da, lub zwrot środków przez rodzinę, której system pomagał, jeśli sytuacja osoby poprawi się na tyle, że zwrot pomocy nie będzie powrotem do problemów z utrzymaniem się.
(…)
… socjalna jest tu bardzo zróżnicowana - tradycja a uwarunkowania ekonomiczne. Większość usług organizowanych jest wciąż przez organizacje pomocnicze. Np. to rodzice dzieci niepełnosprawnych wspierają pomoc społecznych, jednocześnie jest to forma aktywizacji. Modele ukształtowały i tradycje i oczekiwania społeczne kilku pokoleń. Mają swoje wady i zalety. Mówiliśmy o modelach trochę w czasie przeszłym…
… w różnych krajach, kilka nurtów pomocowych. A więc powracający nurt nieformalnej opieki i pomocy rodzinie; pomoc wspólnotowa (sąsiedzi), rynek pracy, ubezpieczenia, usługi państwa na końcu. Dopiero te cztery czynniki różnych zakresach wydają się być w sytuacji, w kt państwo opiekuńcze ogranicza swój udział w finansowaniu i organizowaniu pomocy społecznej - dopiero 4 te czynniki łącznie zaczynają…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (1)
wieslawa napisał(a):
2018-10-01 17:45:39
dobra ale nie ma bibliografii