To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Model wspó ł zmienno ś ci Harold Kelley (1967) przyjął nieco odmienne podejście, formułując własną teorię
atrybucji. Podczas gdy Jones i Davis (1965) koncentrowali się na informacji, z której
korzystamy, tworząc atrybucje dotyczącą dyspozycji (wewnętrzną), to Kelley (1967) zajął się
pierwszym krokiem w procesie spostrzegania społecznego — w jaki sposób ludzie decydują,
czy poczynić wewnętrzną czy też zewnętrzną atrybucję. Kolejna różnica między tymi dwiema
teoriami polega na tym, że o ile teoria wnioskowania z czynników towarzyszących stosuje się
do pojedynczej obserwacji zachowania (np. twój przyjaciel nie chce ci pożyczyć samochodu),
o tyle model wspó ł zmienno ś ci Kelleya (1967) stosuje się do wielokrotnych przejawów
zachowania, które powtarzają się w czasie i w różnych sytuacjach (np. czy twój znajomy już
kiedyś w przeszłości nie chciał ci pożyczyć samochodu? Czy pożyczał go innym? Czy również
nie lubi pożyczać ci innych rzeczy?). model wspó ł zmienno ś ci : koncepcja, wed ł ug której dokonujemy atrybucji przyczynowych dotycz ą cych zachowania jakiej ś osoby na podstawie obserwacji faktów, które zmieniaj ą si ę wraz z jej zachowaniem — na przyk ł ad, jak dalece czyj ś taniec staje si ę niezdarny tylko wówczas, gdy ta ń czy z tym, a nie innym partnerem Kelley zakłada (tak jak przed nim Heider), iż tworząc atrybucje, zbieramy informację,
która pomoże nam wzbogacić osąd. Według Kelleya dane, które uzyskujemy, dotyczą tego, w
jaki sposób czyjeś zachowanie współzmienia się wraz ze zmianami czasu, miejsca, osób, które
działają i różnych obiektów działania. Dzięki odkryciu współzmienności w ludzkim zachowaniu
(np. twój przyjaciel nie pożycza samochodu nikomu z twoich znajomych, natomiast bardzo
chętnie pożycza go innym) możemy wzbogacić swój sąd o przyczynach czyjegoś zachowania.
Dlaczego John depta ł Mary po nogach? Ludzie są skłonni do tworzenia atrybucji wewn ę trznych — dotyczących cech Johna
— jeśli widzą zachowanie mające:
— niską zgodność: John jest jedynym, który depcze Mary po nogach;
— niską wybiórczość: John depcze po nogach wszystkim kobietom, gdy z nimi
tańczy;
— wysoką zwartość: John depcze Mary po nogach zawsze, gdy z nią tańczy.
Ludzie będą przypuszczać, iż ma to jakiś związek z Mary (dokonują atrybucji zewn ę trznej ), gdy obserwują zachowanie mające:
— wysoką zgodność: każdy, kto tańczy z Mary, depcze jej po nogach;
— wysoką wybiórczość: tańcząc z innymi kobietami, John nie każdej depcze po
(…)
…
bodźca jest takie samo mimo upływu czasu i innych
okoliczności
Podsumowując, zarówno teoria wnioskowania z czynników towarzyszących, jak i model
współzmienności przedstawiają ludzi jako profesjonalnych detektywów, wywodzących
przyczyny zachowania tak systematycznie i logicznie, jak zrobiłby to Sherlock Holmes.
W trakcie badań stwierdzono, że, przynajmniej w pewnych warunkach, ludzie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)