To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
MIĘDZYWOJENNA POEZJA SKAMANDRYCKA Skamandryci - poeci skupieni początkowo wokół studenckiego czasopisma „Pro Arte et Studio”, potem miesięcznika „Skamander" (zał. 1920) wychodzącego w Warszawie w latach 1920-1927 i 1935-1939. W skład ugrupowania weszli poeci prezentujący zróżnicowane postawy twórcze; każdy z nich był silną indywidualnością, każdy z nich w ciągu następnych lat okazał się ważną postacią życia literackiego. Poeci wchodzący w skład grupy wydawali czasopismo studenckie "Pro arte et studio", a w 1918 r., na fali entuzjazmu i radości z odzyskanej niepodległości, założyli kabaret artystyczny "Pod Pikadorem".0d roku 1924 organem prasowym tego środowiska stał się założony i prowadzony przez Mieczysława Grydzewskiego tygodnik „Wiadomości Literackie”. Skamandryci byli grupą bezprogramową stronili od jednoznacznego określenia się artystyczno-ideowego. Ich poezja ewoluowała przez okres całego dwudziestolecia, trudno więc mówić o jakichś konkretnych jej wyznacznikach. Generalnie Skamandryci nie zrywali z tradycyjną wersyfikacją poetyką czy spojrzeniem na sztukę. Tkwili w tradycji poezji polskiej, lecz jednocześnie wzbogacili ją o konkret, sensualizm i powszedniość, polegającą głównie na uczynieniu prostego, zwykłego człowieka bohaterem wierszy. Byli to: Julian Tuwim (1894-1953) - tom: Czyhanie na Boga 1918): Do krytyków (zachwyt nad codziennością zauroczenie samym faktem istnienia), ***Zycie? (biologiczna natura człowieka okazuje się wystarczającą racją istnienia), Wiosna (erotyk, miłość przedst. jako tajemnica krwi, serca - ciała), Ranyjulek (radość istnienia, słownictwo gwarowe, potoczne); Wiosna - dytyramb (antyurbanizm, miasto okazuje się niszczącym molochem -bezwzględnym i okrutnym, fizyczna i duchowa agonia człowieka i jego destrukcja moralna), Sitowie (analiza dramatycznego konfliktu między słowem-pojęciem a rzeczą która pod nim się ukrywa: rzeczą realną istniejącą, podczas gdy słowo wydaje się martwe), Rzecz czarnoleska (ekspresjonistyczny niepokój o adekwatny wobec rzeczywistości kształt słowa poetyckiego), Zapach szczęścia (dzieciństwo jako czas arkadyjski - szczęśliwy), Mieszkańcy (posługując się kpiną i ironicznym żartem poeta demaskuje prymitywne wzorce życia, zakłamanie, fałsz); poemat satyryczny Bal w operze (rzeczywistość polityczna lat 30. w konwencji groteskowej, wulgaryzmy, kalambury, neologizmy; katastroficzna postawa poety przeczuwającego nadciągającą zagładę wojenną); Antoni Słonimski (1895-1976) - tom: Sonety 1918): Rafael (widoczna tradycja sztuki parnasistowskiej); Czarna wiosna (manifestacja ekspresjonizmu, zachwyt nad światem, życiem i wolnością); Smutno mi. Boże (poeta sięga do tradycji romantycznych); Kołysanka (niepokój spowodowany kryzysem kultury i cywilizacji europejskiej, dramatyczna i bolesna refleksja nad możliwym rozwojem wydarzeń - przeczucie zagłady);
(…)
… (carpe diem), oddaniem ulotnych nastrojów i nazwaniem tego, co nieuchwytne. Widać w nim więc zarówno antyczne fascynacje poety (epikureizm), jak i nawiązanie do nowych prądów (impresjonizm i symbolizm). Poeta nie pragnie jednak zaskakiwać, chce tworzyć wiersze bliskie każdemu wrażliwemu człowiekowi. Głosi więc program klasycyzmu i postawę afirmacji świata.
Cechy liryki Staffa w dwudziestoleciu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)