To tylko jedna z 8 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
J. Tuwim - Wybór wierszy (wydanie BN), K. Wierzyński - Wybór wierszy, J. Iwaszkiewicz - Wybór wierszy Po pierwszej wojnie światowej wymienieni twórcy należeli do grupy poetyckiej „Skamander". To grupa ukształtowana w Warszawie, skupiona najpierw wokół studenckiego pisma „Pro arte et studio", następnie wokół miesięcznika „Skamander” (wychodził w latach 1920-28 i 1935-39) oraz „Wiadomości literackich" (1924 - 39). Zasadniczy skład grupy tworzyło pięciu poetów: Julian Tuwim, Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński, Antoni Słonimski i Jarosław Iwaszkiewicz. Skamandryci nie dążyli do sformułowania własnego programu poetyckiego. Wybitny krytyk, Karol Irzykowski, zarzucał im wręcz programofobię.
W pierwszym okresie twórczości reprezentowali oni dość konsekwentną koncepcję poezji. Za swego patrona uznali Leopolda Staffa, piewcę urody i radości życia. Skamandryci chwalili postawę aktywistyczną, zafascynowani byli tłumem i nowoczesnym miastem (urbanizm). Sięgnęli po mowę potoczną jako tworzywo liryki, zanegowali podział na tematy „poetyckie" i „niepoetyckie". Bohaterem lirycznych ich wierszy był zwykły obywatel wielkiego miasta. Poeci opiewali codzienność, dążyli do zniesienia granic między liryką a satyrą. Elementem scalającym grupę była współpraca skamandrytów z kabaretem „Pikador".
W pierwszej fazie twórczości poeci „Skamandra" prezentowali postawę antyromantyczną. Odrzucili pojmowanie literatury jako służby obywatelskiej i narodowej. Zwartą grupą przestali być pod koniec lat dwudziestych. „Skamander" odegrał istotną rolę w kształtowaniu stylu poetyckiego dwudziestolecia. W polemicznych sporach z tą grupą ukształtował się program Awangardy Krakowskiej. Julian Tuwim, Wybór wierszy, Seria: Biblioteka Narodowa str. 311, Wyd. Ossolineum, 1986, opr. Michał Głowiński JULIAN TUWIM (1894 - 1953) był autorem tomików poetyckich: "Czyhanie na Boga " (l 918), "Sokrates tańczący " (l 920), "Siódma jesień" (1922), "Wiersz tom czwarty" (1923), "Słowa we krwi" (1926), "Rzecz czarnoleska" (1929), „ Jeździec miedziany” (1932), "Biblia cygańska" (1933), "Treść gorejąca" (1936), „Bal w operze” (1936, wyd. 1946). Podczas drugiej wojny napisał obszerny poemat dygresyjny „Kwiaty polskie", ogłoszony w roku 1949. W roku 1950 i 51 ukazały się dwa ostatnie tomiki poetyckie Tuwima: „Pegaz dęba, czyli panoptikum poetyckie” i „Piórem i piórkiem”.
Tuwim to także autor tekstów kabaretowych (kabaret Qui Pro Quo (1919-1932), Banda (1932-1934), Nowa Banda , Pikador ( szopka noworoczna) , Cyrulik Warszawski (1935-1939) . Tłumacz literatury rosyjskiej, m.in. .in. Aleksandra Puszkina ( Jeździec miedziany ) i Włodzimierza Majakowskiego ( Obłok w spodniach ). Autor popularnych wierszy dla dzieci, m.in.
(…)
… stamtąd brał udział w konspiracyjnej działalności POW w Kijowie, skąd przedostał się do Warszawy (jesień 1918) i zaczął brać udział w stołecznym życiu literackim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był oficerem do spraw propagandy w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa (1920), Po wojnie wrócił do Warszawy, gdzie mieszkał przez cały okres międzywojenny. W 1935 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)