Jan Lechoń - wł Leszek Serafinowicz, debiutował bardzo wcześnie tomikami „szkolnymi” „Na złotym polu” (1912), „Po różnych ścieżkach” (1914) jeden z założycieli Picandora - na pierwszym wieczorze odczytuje Mochnackiego, skamandryta, postuluje: odejście od tradycji młodopolskiej, klasyczne rygory wierszowe, zachwyt nad codziennością, komunikatywność języka w styczniu 1920 ukazuje się Karmazynowy poemat - pierwszy znaczący tomik, wiersze m.in. Hereostrates, Duch na seansie, Jacek Malczewski - stosunek do spraw współczesnych uwikłany w problematykę utworów romantycznych, zagadnienia życia narodu i poezji służącej sprawie narodowej, patos tematu, obrazowania, kształt poematowy; Srebrne i Czarne (1924) - świadectwo przemian zachodzących w twórczości Lechonia, pesymizm, uniwersalizm, refleksyjność, poezja filozoficzna, los człowieka uwikłanego w sprzeczności swojej ułomnej natury, motyw miłości i śmierci, świadomość przemijania, ekspresyjność np. wiersze Modlitwa, Toast
JULIAN TUWIM -W latach 1916-1919 współpracownik czasopisma studenckiego Pro arte et studio. W 1918 współzałożyciel kabaretu literackiego Pod Picadorem, w 1920 - grupy poetyckiej Skamander. Współpracownik i kierownik literacki kabaretów warszawskich, m.in. Qui pro Quo (1919-1932). Od 1924 stały współpracownik tygodnika Wiadomości Literackie pochodził z rodziny żydowskiej, debiutuje w 1918 r tomikiem „Czyhanie na Boga”, z którego pochodzi skandalizująca „Wiosna”. Wczesną poezję charakteryzuje: folklor miejski, cywilizacja, poetyka codzienności aktywizm, kult pierwotny. W zakresie budowy wiersza: zachwianie rytmu, dynamizm, dialogowość, bezpośredniość i podporządkowanie treści budowie; styl jest prosty, potoczny, miejscami kolokwialny i wulgarny. W początkowej fazie twórczości (zbiory Czyhanie na boga (1918), Sokrates Tańczący (1920), Siódma Jesień (1922), Wierszy Tom Czwarty (1923) wyrażał bunt przeciw młodopolskiej formie poezji (dekadenckim nastrojom i manierze językowej), głosząc optymizm i witalizm, urbanizm. W późniejszych latach - od tomu Słowa we krwi (1926) poprzez Rzecz Czarnoleską (1929), Biblię Cygańską do Treści Gorejącej (1936) - pojawiają się i nasilają w jego twórczości elementy goryczy, poeta sięga po wzory klasyczne, romantyczne i norwidowskie (zwrot ku tradycji). Do głosu dochodzi niepokój zarówno w liryce osobistej, jak i społecznej np. wiersz Sitowie: nastroje filozoficzne, refleksyjność, obniżenie tonu, Jest przejściem od bohatera zbiorowego ku jednostce, sentymentalizm, liryczność. KAZIMIERZ WIERZYŃSKI- właściwym debiutem był tomik wierszy Wiosna i wino (1919) a nast. Wróble na dachu (1921) - entuzjazm, radość istnienia, zwrot ku codzienności. Nastrój optymistyczny później zaczął przygasać, a jego miejsce zajęła głęboka refleksja nad złożonością natury życia i świata:
(…)
… i groźne, gra barw - czerń i zieleń - sensualizm, estetyka grozy i dziwności, Iwaszkiewiczowska koncepcja śmierci, cudowność, dialog pomiędzy rozpaczą a nadzieją) jak i klasyczna(stylistyka retoryczno- dyskursywna, operowanie motywami antycznymi, posługiwanie się językiem znaków kulturowych, charakter poezji apolińskiej, dylematy filozoficzne). Następuje łagodzenie dramtycznych akcentów i dystans wobec…
…, która to ma także sens filozoficzny (nie tylko zabawowy) - Nietsche, Schopenhauer Okres 2: 1928-1939 problematyka poetycko-filozoficzna, motyw lęku przed starością, zwrot ku irracjonalizmowi: spirytualizm, magia; obsesja śmierci, motywy letargu i lunatyzmu oraz palingenezy, dialog z naturą, personifikacja natury, motywy botaniczne. Okres 3: 1940-1945 znika tematyka miłosna a jej miejsce zastępuje historia. Wojna…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)