To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
METODY EKSPERYMENTALNE OZNACZANIA PPM i CPM Metoda kalorymetrii bezpośredniej - polega na bezpośrednim zmierzeniu ilości ciepła wytwarzanego przez organizm w jednostce czasu, łącznie z ciepłem zużytym na wyparowanie wody z płuc i skóry. Metoda ta stosowana jest głównie do oznaczenia PPM. Podstawą tej metody jest założenie, że cała energia wykorzystana przez organizm jest ostatecznie zamieniana na ciepło. Pomiaru dokonuje się w specjalnych komorach kalorymetrycznych. Metoda rzadko stosowana z uwagi na koszty, skomplikowaną obsługę komory i trudności interpretacyjne wymagające uwzględnienia ciepła wytwarzanego przez elementy wyposażenia komory (np. oświetlenie, TV), transfer ciepła z dostarczonej żywności, wydalin itp; Kalorymetria bezpośrednia Metoda kalorymetrii pośredniej - jest wykorzystywana zarówno do pomiarów wydatków energetycznych związanych z pracą zawodową, jak i do określenia PPM. Metoda ta opiera się na złożeniu, że energia wykorzystywana przez organizm uzyskiwana jest w wyniku utleniania składników odżywczych, a proces ten wiąże się ze zużyciem O 2 i wydzieleniem CO 2 . PPM określa się poprzez respiracyjne oznaczenie ilości pochłoniętego tlenu i wydalonego CO 2 w jednostce czasu. Stosunek objętości wydzielonego CO 2 do objętości zużytego O 2 w procesie spalania określa się mianem współczynnika oddechowego (RQ - respiratory quotient). Współczynnik oddechowy wynosi odpowiednio: dla węglowodanów - 1,0, dla białek - 0,8, dla tłuszczów - 0,7. Metoda kalorymetrii pośredniej oparta jest na doświadczalnie uzyskanych danych, że przy jednoczesnym spalaniu w organizmie tłuszczów i węglowodanów przy użyciu 1 dm 3 tlenu powstaje 4,825 kcal (20,19 kJ) w ciągu 6 minut. Z ilości zużytego tlenu można obliczyć, ile energii wyprodukował organizm w tej jednostce czasu. Najprostszym rozwiązaniem jest tzw. technika Douglasa . Badana osoba oddycha przez ustnik i system zaworów, które oddziela powietrze wydychane od wdychanego. Powietrze wydychane zbierane jest do plastikowego worka. Po wypełnieniu worka określa się objętość zebranego w nim powietrza, a następnie mierzy za pomocą analizatorów gazów procentową zawartość w nim CO 2 i O 2. Metoda kalorymetrii pośredniej posiada określone wady, do których zalicza się: - Precyzyjne wyznaczenie CPM, przy zachowaniu normalnego trybu życia badanej osoby jest bardzo trudne. - Niezbędne do tego badania są pracochłonne, co sprawia, że ogranicza się je do niedużych populacji. - Ustalane normy zapotrzebowania energetycznego grup ludności mają charakter oszacowanej wartości przeciętnej, której nie należy traktować jako ścisłe zalecenia dla poszczególnych osób zaliczających się do danej grupy.
(…)
….
- Ustalane normy zapotrzebowania energetycznego grup ludności mają charakter oszacowanej wartości przeciętnej, której nie należy traktować jako ścisłe zalecenia dla poszczególnych osób zaliczających się do danej grupy.
- Normy te pomyślane są przede wszystkim jako pomoc przy planowaniu jadłospisów
Metoda monitorowania częstości tętna (metoda niekalorymetryczna) - w metodzie tej wykorzystuje się fakt, iż wraz ze wzrostem aktywności fizycznej wzrasta częstość tętna serca, z którą związany jest liniowo przyrost zużycia tlenu.
Monitorowanie częstości tętna pozwala na pośrednie określenie poboru tlenu i obliczenie na tej podstawie wydatku energetycznego. Metody tej nie można stosować w warunkach spoczynku lub niewielkiej aktywności fizycznej. Właściwy pomiar musi być poprzedzony wyznaczeniem za pomocą respirometru, indywidualnej dla każdej badanej osoby zależności regresyjnej między zużyciem tlenu a częstością tętna.
Metoda podwójnie znakowanej wody (metoda niekalorymetryczna) - metoda ta wykorzystuje trwałe (nieradioaktywne) izotopy: wodoru (2H - deuter) i tlenu (18O). Różnica w tempie zaniku obu izotopów jest wykorzystywana do określenia ilości wydzielonego CO2, co z kolei jest podstawą do obliczenia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)