To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Metoda rozciętej poprzecznicy
Zastosowanie metody rozciętej poprzecznicy jest bardzo ograniczone, bowiem rzadko zdarza się rozcinanie poprzecznie nad belkami podłużnymi i ich przegubowe połączenie, ponadto metoda zakłada, że wyznaczona l.w.r.p.o. dla poprzecznicy obowiązuje na całej długości przęsła, również w przekrojach bez poprzecznie. Metoda bywa stosowana w projektowaniu mostów z pomostem niewspółpracującym, mostów tymczasowych z pomostem drewnianym oraz mostów dwubelkowych o dźwigarach pełnościennych lub kratownicowych, czasami łukowych, gdy sztywność na zginanie pomostu (poprzecznie) jest bardzo mała w porównaniu ze sztywnością dźwigarów, a ich sztywność skrętną można pominąć. W metodzie sztywnej poprzecznicy również zakłada się, że l.w.r.p.o. wyznaczona dla poprzecznicy środkowej obowiązuje na całej długości przęsła. Ponieważ w przekroju podporowym dźwigary nie doznają ugięcia, to czasami przyjmuje się dla tego przekroju l.w.r.p.o. jak dla belek na niepodatnych podporach. Różnice wartości obciążenia zastępczego wyrównuje się wtedy liniowo na odcinku ok. 7 rozpiętości przęsła ód przekroju podporowego. Ale ze względu na mały wpływ obciążeń, usytuowanych w pobliżu podpór, na momenty przęsłowe, z tej korekty korzysta się rzadko. Metoda sztywnej poprzecznicy stosowana jest głównie dla prostych mostów wielobelkowych o dźwigarach charakteryzujących się małą sztywnością skrętną (rys. 8.36), gdy stosunek w tym przypadku należy wprowadzić współczynnik korekcyjny równy: 1,6 przy trzech, czterech poprzecznicach, 2,0 przy większej liczbie poprzecznie.
Dla przęseł płytowych metodę tą można stosować do szerokości B =S 0,8 L.
Zaletą metod rozciętej i sztywnej poprzecznicy jest ich prostota nie wymagająca wspomagania komputerowego obliczeń, ale z racji daleko idących uproszczeń nadaje się głównie do wstępnego projektowania. Korzystniejsza, pod tym względem, jest trzecia metoda, w której obowiązują modele obliczeniowe klasy e\p2, e\ p3, e2,p2 opisane w poprzednim punkcie, a jedynie upraszcza się obliczenia statyczne. W zależności od rodzaju obciążeń obliczeniowych obciążeniem jednostkowym służącym do wyznaczenia l.w.r.p.o. może być siła skupiona w węźle przekroju środkowego lub obciążenie ciągłe na całej długości określonej belki podłużnej. Liczba schematów obciążenia odpowiada liczbie belek podłużnych (lub połowy belek dla układów symetrycznych względem osi podłużnicy przęsła). W tej metodzie konieczne jest już do wyznaczenia l.w.r.p.o. wspomaganie komputerowe obliczeń, bowiem modele obliczeniowe są wielokrotnie statycznie niewyznaczalne.
Do najbardziej rozpowszechnionych metod analizy statycznej konstrukcji mostowych trzeba zaliczyć metodę elementów lub pasm skończonych. Opracowane na jej podstawie programy komputerowe mogą być wykorzystywane do wyznaczenia siatki czy powierzchni wpływu, ale przede wszystkim bezpośrednio do wyznaczenia sił wewnętrznych bądź przemieszczeń. Wyznacza się je dla określonej liczby schematów obciążenia, albo - jeżeli program na to pozwala - obciążenie ruchome, przejeżdżając przez most wyznacza „obwiednię" określonych sił wewnętrznych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)