Lokalne bezprzewodowe sieci komputerowe Sieci bezprzewodowe to powszechnie stosowane w przedsiębiorstwach i instytucjach sieci robocze i
dostępowe do Internetu, oparte o wykorzystanie fal radiowych emitowanych przez urządzenia zwane punktami dostępowymi (AP - Access Point) lub same komunikujące się ze sobą terminale zawierające bezprzewodowe karty sieciowe o różnym obszarze zasięgu. Sieci te zawierają w razie potrzeby podsieci wydzielone na wzór sieci WLAN.
Cechują się one łatwością instalacji i niskimi kosztami funkcjonowania oraz niskim poziomem bezpieczeństwa.
Konfigurowanie dostępu do sieci oraz szyfrowanie transmitowanych w niej danych, powinno być dostosowane do
dopuszczalnego poziomu ryzyka w zakresie poufności, integralności, autentyczności i dostępności informacji.
Do budowy lokalnych bezprzewodowych sieci komputerowych wykorzystuje się dziś masowo fale radiowe jako nośnik szybkiej transmisji danych. W tym celu opracowany został zestaw standardów Wi-Fi (lub Wi-fi, WiFi,
Wifi, wifi, ang. "Wireless Fidelity"). Zapewnia on zasięg łącza nie przekraczający 300 m. Ze względu na pracę nadajników w nielicencjonowanym paśmie częstotliwości, ich moc bywa nie zawsze legalnie zwiększana, tak iż uzyskują one zasięg do 10 i więcej kilometrów. Pozwalają one na transmisję danych z prędkością 50 Mb/s. Oprócz niewielkiego zasięgu, wadą sieci Wi-Fi są również zakłócenia wynikające z obecności wielu nadajników w
niewielkiej odległości od siebie.
Wi-Fi stanowi technologię bezprzewodowej transmisji danych o ograniczonej funkcjonalności,
wykorzystywaną do tworzenia tzw. hotspotw. Wzrost liczby hotspotów, czyli możliwości bezprzewodowego i często bezpłatnego korzystania z Internetu stwarza zagrożenie dla operatorów telefonii bezprzewodowych. W przypadku
korzystania z telefonów komórkowych o dwóch zakresach swojego operatora telekomunikacyjnego oraz Wi-Fi, pozwala na prowadzenie rozmów telefonicznych za pośrednictwem Internetu. W telefoniach komórkowych sieć składa się ze stacji bazowych, które obejmują swym zasięgiem przestrzeń określaną mianem komórki. Użytkownik sieci łączy się z centralą za pomocą swojej stacji bazowej, która przekazuje sygnał do telefonu odbiorcy za pomocą
jego stacji bazowej. Technologia ViFi w praktyce może być tylko uzupełnieniem technologii WiMax, pozwalającej na łączenie sieci w sieci rozległe, o wymiarze powiatowymi i wojewódzkim. WiMax (Worldvide Interoperability for Microwave Access) jest technologią umożliwiającą pewną i szerokopasmową transmisję danych na odległość do 50 km.. Stanowi ona konkurencję dla technologiach 3G opartych na wcześniejszych rozwiązaniach 2G. WiMAax to
technologii, która pozwala na dostarczanie ogólnodostępnych usług sieciowych, w tym usługi WoIP. Dzięki dynamicznej modulacji zapewnia ona stabilne połączenie niezależnie od warunków atmosferycznych, urządzenia pracują w częstotliwości 3,4 i 3,6 GHzx.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)