Kult publiczny jako wyraz wolności religijnej
Prawodawca nie definiuje pojęcia kultu publicznego. Wyrażenie to w swoim historycznym i religijnym znaczeniu można by odnieść do czci oddawanej bóstwu, rzeczom, albo osobą. Kult może mieć charakter publiczny, wykonywany wespół z innymi, lub może mieć charakter prywatny. Wedle prawa kanonicznego kult jest definiowany, definicja w szerokim prawie wyznaniowym „Wedle prawa kanonicznego kanony 832 § 2 kodeksu łacińskiego i jego odpowiednik wschodni 668 § 1, ma miejsce wówczas jeżeli jest sprawowany w imieniu kościoła przez kompetentne osoby, i z zastosowaniem aktów zatwierdzonych przez władze kościelne.” Z zachowaniem porządku liturgicznego. Wówczas kult taki można nazwać publicznym a nie prywatnym. Będzie on zawsze celebrowaniem obrządku w imieniu pewnego związku wyznaniowego z zastosowaniem reguł uznanych, stanowionych przez związek wyznaniowy, nie publicznie a w imieniu indywidualnym poszczególnego wiernego. [wspólna pielgrzymka, medytacja]
Konstytucja RP z 1997r., gwarantuje wolność wyznania i religii, gwarantuje także w szczególności publiczne uprawianie kultu, uczestniczenie w obrzędach religijnych, modlitwie i nauczaniu. Art.. 2 Konstytucji. Ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, tak swojej preambule jak i w dziale drugim stanowi, że obywatele mogą uczestniczyć w czynnościach i obrzędach religijnych, wypełniać obowiązki religijne i obchodzić święta. W dziele II postawia się że kościoły i inne związki wyznaniowe mogą organizować się publicznie i oddawać kult art. 19. Wolność kościoła katolickiego: oprócz kreowania osób prawnych , jednostek organizacyjnych wedle tych sposobów wymienionych wcześniej. To owa wolność przejawia się także w kilku zasadach fundamentalnych, zapisanych w relacjach pomiędzy państwem polskim a kościołem katolickim:
1. Zasada autonomii i niezależności, korzeniami sięga Soboru Watykańskiego II i Konstytucji Duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym. W punkcie 76, po raz pierwszy zapisano i publicznie zapisano że wspólnota polityczna i kościół są w swoich dziedzinach od siebie niezależne i autonomiczne. Sięga ta zasada dualizmu chrześcijańskiego, oddać co boskie Bogu, co cesarskie cesarzowi. Została on wpisana w treść art. 1 Konkordatu pomiędzy stolicą Apostolską a RP w 1993r., „ RP i stolica Apostolska potwierdzają, że państwo i kościół katolicki, są każde w swojej dziedzinie niezależne i autonomiczne, oraz zobowiązują się do pełnego poszanowania tej zasady, we wzajemnych stosunkach i we współdziałaniu dla rozwoju człowieka i dobra wspólnego.”
Suwerenności tak rozumianej nie można jednak pojmować w sposób wyłączny i absolutny. Ponieważ wyłączało by to możliwość respektowania uniwersalnego porządku prawnego , którym to dla kościoła jest oczywiście prawo Boskie, pozytywne i naturalne.
(…)
… nie ma wzmianki o wykonywaniu kultu, pojawia się w art. 8. Gwarancja państwa jako strony umowy konkordatowej, jako swoistej umowy bilaterelanej między państwem a stolicą apostolską co do wolności kościoła katolickiego w Polsce 4
…
… religijnych wojsku, w zakałach służby zdrowia publicznych, prywatnych, zakładach opieki społecznej na koloniach i obozach, zakładach karnych, aresztach śledczych. Prawo do korzystania z mass mediów. KRRiT jest władna w drodze decyzji która nosi charakter decyzji adm., ma prawo przyznać na okres czasu korzystanie z pasma. Prawo do prowadzenia działalności oświatowej, charytatywnej, oświatowej i wychowawczej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)