To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Teza 12 Kongres Wiedeński: Pius VII, Consalvi, legizm, liberalizm, papież Grzegorz XVI, Lammenais, encyklika Mirari vos !! Kongres Wiedeński Zapoczątkował nowy okres we Francji
okres restauracji - ukształtuje on obraz Europy aż do I wojny światowej
- restauracja to przywrócenie anciem regime
- legalizm opieranie się na zasadach prawa (państwa, monarchii etc.) - liberalizm (czyli lammenais ) doktryna o nienaruszalności i wolności praw człowieka
Kongres Wiedeński to próba odbudowania tego wszystkiego, co było w Europie przed rewolucją
Pius VII Odznaczał się umiarem i realizmem w postępowaniu, wolał zaś naukę i duszpasterstwo niż politykę i administrację. Jako papież przybył do Rzymu i zachował wobec monarchów samodzielność działania. Nie uległ naciskowi Austrii co do mianowania sekretarza stanu, lecz powierzył to stanowisko młodemu prałatowi, audytorowi Roty Rzymskiej, Hercolemu Consalviemu Papież zaraz po konklawe mianował Consalviego podsekretarzem stanu, a po powrocie do Rzymu kardynałem i sekretarzem stanu. Jego wrodzone talenty sprawiły, że w polityce stał się prawą ręką papieża, który zostawił sobie sprawy wewnątrzkościelne.
Consalvi przeszedł do historii jako najwybitniejszy papieski dyplomata XIX wieku. Swoją działalność skoncentrował na odzyskaniu i reformie Państwa Kościelnego oraz na uregulowaniu spraw kościelnych w Francji.
Pius VII był głęboko religijny i miał poczucie swoich apostolskich obowiązków. Okazywał zrozumienie zelantom i sam wolał zajmować się sprawami religijnymi. Szanował też tradycję i doceniał legalizm, ale kierował się realizmem, który nakazywał mu akceptowanie nowoczesnych instytucji. Gdy skończył 70 lat życia, pozostawił Consalviemu sprawy Państwa Kościelnego i nadawanie kierunku politycznej działalności Stolicy Apostolskiej. Grzegorz XVI i ultramontanizm Kameduła Maurus , który w 1831 roku został papieżem, Grzegorzem XVI , wydał już w 1799 roku dzieło Trionfo della Santà Sede. Za jego pontyfikatu wznowiono je i przetłumaczono na język francuski i niemiecki. Zawarte w tym dziele idee najwyższej władzy papieża i jego nieomylności, a także opierającej się na tym centralizacji rzymskiej i romanizacji życia kościelnego, znalazły przyjęcie i rozwinęły się w krajach pozaalpejskich. To ukierunkowanie się z różnych krajów poza góry Alpy ( ultra montes ) na papieski Rzym i wzorowanie się na nim nazwano ultramontanizmem . Ruch ultramontański napotykał na przeciwne mu tendencje hamowania wpływów rzymskich. We Francji biskupi długo starali się zachować jak największą niezależność od Rzymu, co ultramontanie brali za objaw gallikanizmu. Ultramontanizm stał się szczególnie silnym ruchem za Piusa IX, natomiast podstawy dał mu Grzegorz XVI, mając do tego szczególne predyspozycje w swej mentalności i działaniu przed wyborem na papieża.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)