To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
koncepcje rozwoju Erikson, Piaget.
Erikson
Rozwój jednostki jest, zdaniem Eriksona, wyznaczony przez biologiczne czynniki popędowe oraz czynniki społeczne, a mówiąc ściślej: interakcje społeczne, w jakie jednostka wchodzi.
Tak pojmowany rozwój dokonuje się przez całe życie, gdyż zmieniają się zarówno warunki biologiczne jednostki, jak rodzaj i charakter jej interakcji z innymi ludźmi.
Najważniejszy aspekt procesu rozwojowego to, według tej koncepcji, rozwój ego i jego zdolność do przezwyciężania serii kryzysów lub potencjalnych kryzysów, przez które człowiek przechodzi w toku całego życia. Każdy okres rozwoju ma bowiem swój charakterystyczny typ konfliktu wewnętrznego i kryzys, który wiąże się z istotnymi aspektami relacji społecznych jednostki.
Człowiek rodzi się z pewną siłą Ego, która stopniowo wzrasta oraz nabiera nowych jakości i wartości. Te jakości wzrastają gwałtownie w okresach kryzysowych rozwoju.
Podstawą teorii rozwoju według Eriksona jest zasada epigenezy, zgodnie z którą wszystko, co wzrasta, ma swój plan podstawowy, z którego wyrastają poszczególne części. Każda z nich ma swój okres wzrastania w czasie, dopóki nie ukształtuje się ich ogólna forma funkcjonująca jako jedna postać.
Erikson dzieli cały cykl życiowy człowieka na osiem okresów rozwojowych. Dla każdego z nich charakterystyczny jest pewien swoisty dylemat i konflikt mogący - przy niesprzyjającym biegu wydarzeń - spowodować kryzys rozwojowy.
W pracy Tożsamość a cykl życio Erikson podkreśla, że jednostka realizuje w kolejnych okresach rozwojowych zadania psychospołeczne, dlatego min. jego teoria może być nazwana teorią rozwoju psychospołecznego Przezwyciężenie konfliktu czy kryzysu emocjonalnego w danym okresie prowadzi do osiągnięcia nowej „siły witalnej", umożliwiającej podjęcie nowych zadań i wymagań.
Tak więc przezwyciężenie konfliktu okresu pierwszego (pierwszy rok życia) doprowadza małe dziecko do wiary w siebie oraz w możliwość zaspokojenia podstawowych potrzeb i uporanie się z trudnościami. Religia albo, szerzej rzecz ujmując, wiara dorosłych rzutuje na rozwój dziecka.
W okresie drugim (wiek dziecka: 2-3 lata) przy niedostatecznej lub nadmiernej pomocy osób dorosłych ogarnia dziecko wstyd i zwątpienie. Powinno ono bowiem osiągnąć samokontrolę bez utraty zaufania do siebie. Do tego celu konieczna jest równowaga między swobodą a opieką oraz dobrze ugruntowany społeczny system praw, zasad i regulacji.
W następnym, trzecim okresie (w wieku 3-6 lat) dziecko podejmuje próby odpowiedzi na pytania „czym jest" i „czym chce być". Wypróbowuje rozmaite role społeczne w zabawach tematycznych. Poczucie winy kształtuje się w sytuacjach „złapania na gorącym uczynku" przez innych i wpojone jest w zasadzie przez dorosłych. Aby rozwiązać swoje konflikty dziecko musi nauczyć się powściągliwości (ogólnego hamowania), zachowując jednak inicjatywę w działaniu.
(…)
… społecznych; (c) scalenie i reewaluację doświadczeń z poprzednich okresów życia; (d) określenie własnej pozycji w stosunku do młodszych, rówieśników i starszych. Okres adolescencji to poszukiwanie sensu życia. Towarzyszy mu poczucie, że się siebie znalazło lub zagubiło. Mogą też pojawiać się konflikty między moralnością dziecięcą a zasadami etycznymi świata dorosłych. Prowadzi to niekiedy do ucieczki…
… - jest rozpacz.
Koncepcje psychoanalityczne zakładają więc, że człowiek może rozwijać się przez całe życie, jeżeli potrafi aktywnie przezwyciężać kryzysy (czy przełomowe momenty) swego rozwoju..
Piaget
Do koncepcji poznawczych można zaliczyć zarówno psychologię Jeana Piageta, jak i psychologię neopiagetowską
Jean Piaget stworzył oryginalną teorię rozwoju umysłowego, umieszczając ją w ramach tzw. epistemologii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)