Koncepcja przemysłu kulturalnego Horkheimera i Adorno: teoria krytyczna jako typ postawy
określonej przez doświadczenie historyczne i sąd egzystencjalny; poj. rozumu instrumentalnego i
rozumu komunikacyjnego; charakterystyka przemysłu kulturalnego jako producenta kultury masowej
Przemysł kulturalny wg Horkheimera i Adorno
— dobra kultury produkowane są tak, jak wszystkie inne dobra
— cel → zysk.
— segmentacja rynku wg „cynicznych chęci zysku”
— produkcja na zasadzie linii produkcyjnej (książki, płyty...)
— silna krytyka kult. popularnej - ich zdaniem kultura powinna być elitarna
— krytyczny stosunek do cynicznego traktowania działań art. dla zysku
Teoria krytyczna: Wszystko jest produktem społecznym i historycznym. Fakty okreslane przez
zbiorową praktykę społeczną, ktora wytworzyła narzędzia pojęciowe.
dośw. historyczne: konformizm robotnikow, faszyzm, antysemityzm, stalinizm, technokratyzacja
świadomości, upolitycznienie świadomości
sąd egzystencjalny: nie musi być tak jak jest. Ludzie są zdolni do zmiany bytu.
rozum instrumentalny opiera się na efektywności, zysku, skuteczności.
rozum komunikacyjny słuzy komunikacji z ludźmi, artykulacji dążen, potrzeb.
Cechy przemysłu kult.:
— przyczynia się do totalnej ideologizacji
— dostarcza masom gotowy obraz świata
— dławi każdy protest skierowany przeciw niemu
— pozorna rożnorodność, ale bezwzględna jedność
— wykluczenie nowości, powtarzalność, schematyczność, dominacja efektu
— obiektem jest klient, a nie władza
— zmusza do łączenia sztuki niskiej i wysokiej (co za bełkot)
— stwarza katalogi tego, co zakazane i tolerowane
— rozrywka = wladza. rozrywka przemyca codzienność, jest jej przedlużeniem, wiec to tylko
złudzenie rozrywki (ke?!)
— nadaje kulturze charakteru reklamy
— brak indywidualizmu, uczenie skojarzeń, pozbywanie się własnych
— kategoryczny imperatyw - powinieneś się dostosować
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)