To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kompromis luksemburski (1966)
Pod wpływem nacisków zewnętrznych i krytyki wewnętrznej oraz zgody pozostałych państw EWG na kompromis rząd francuski zdecydował się na powrót do stołu rokowań. Specjalne spotkanie przedstawicieli „szóstki" w Luksemburgu (17-18 stycznia 1966r) stano-wiło etap końcowy polityki „pustego krzesła" i zakończyło ostry kryzys w ramach EWG. Podczas spotkania wypracowano tzw. protokół luksemburski i podpisano go 30 01 1966r. Przyjęto wówczas kompromisowe ustalenia w sprawie procedury podejmowania decyzji przez Radę EWG oraz w sprawie wzajemnej współpracy między Radą a Komisją EWG.
Kompromis luksemburski przyjął zachowawczą interpretację traktatu rzymskiego. Francja zgodziła się na głosowanie większościowe w sprawach mniej ważnych na forum Rady, ale wymusiła zgodę pozostałych członków EWG, by w sprawach żywotnych interesów państw obowiązywała jednomyślność przy podejmowaniu decyzji. Porozumienie luksemburskie zakładało, że w przypadku oświadczenia przez którekolwiek z państw, iż w grę wchodzą jego „bardzo ważne interesy", debata w Radzie EWG będzie kontynuowana, aż do osiągnięcia jednomyślności, co prowadzić mogło do możliwości blokady procesu decyzyjnego. Główna rola w procesie podejmowania decyzji we Wspólnotach została zarezerwowana dla Rady stanowiącej reprezentację rządów państw członkowskich. Zablokowano natomiast federalistyczne dążenia przewodniczącego Komisji EWG Hallsteina, zmierzające do zwiększenia roli jego urzędu. Zachowawcze stanowisko Francji doprowadziło do utrzymania dużych uprawnień państw członkowskich Wspólnot i wpłynęło na utrącenie w 1967 roku kandydatury Hallsteina na przewodniczącego połączonej Komisji trzech Wspólnot. Wymogło na partnerach „szóstki" pozostawienie zasady jednomyślności w zasadniczych głosowaniach na forum Rady Ministrów Wspólnot. Pod naciskiem Francji „szóstka" przesunęła też termin uzyskania własnych dochodów przez Komisję EWG do 1 01 1970r.
Porozumienie luksemburskie zakończyło francuską politykę „pustego krzesła", ale zahamowało zarazem tempo rozwoju integracji. Zrezygnowano w zasadzie z narzucania rozstrzygnięć większością głosów, oddalając w czasie tworzenie unii politycznej. Podstawą funkcjonowania Wspólnot pozostała dalej zasada jednomyślności decyzji państw członkowskich w sytuacji „żywotnych interesów" państw, chociaż nie przewidziano żadnej procedury określenia tych interesów.
Ostry kryzys wewnątrz „szóstki", rozpoczęty 30 czerwca 1965r, a zakończony podpisaniem protokołu luksemburskiego 30 stycznia 1966r, miał złożone przyczyny ekonomiczne, instytucjonalne i polityczne. Ujawnił naturalne sprzeczności interesów narodowych państw członkowskich. Kryzys odsłonił również rozbieżności pomiędzy gaullistowską Francją a jej partnerami z EWG w sprawie dalszego rozwoju zachodnio-europejskiego procesu integracji. Dowiódł, że ambicje hegemoniczne Francji mogą blokować rozwój integracji. Treść postanowień luksemburskich wskazywała, że dalsza realizacja Traktatu Rzymskiego EWG będzie zależeć przede wszystkim od woli głównych państw oraz ich możliwości uzależnionych konkretnymi warunkami politycznymi i gospodarczymi.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)