To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
KLASYFIKACJA INSTRUMENTÓW POLITYKI PIENIĘŻNEJ
Rezerwy obowiązkowe - część rezerw pieniężnych, co do utrzymywania których banki są zobligowane prawem. Obejmują część rezerw zdeponowaną w banku centralnym oraz rezerwy w skarbcach własnych. Jako instrument wpływania na płynność bankową, kontrola poziomu rezerw obowiązkowych jest instrumentem polityki pieniężnej. Służy ograniczaniu nadpłynności banków.
Zmiana poziomu rezerw wpływa na podaż pieniądza. Odbywa się to za pomocą stopy rezerwy obowiązkowej. Jej wzrost powoduje zmniejszenie podaży pieniądza, zaś jej spadek - ekspansję kredytową banków komercyjnych, która przyczynia się do wzrostu ilości pieniądza w obiegu. Podwyższenie poziomu rezerw zmusza banki do stosownego zachowania, a jego obniżenie pewne działania umożliwia - zatem oddziaływanie restrykcyjne tego instrumentu jest silniejsze od ekspansywnego.
- ograniczeniem wysokości rezerw obowiązkowych są m.in.:
a) przepływy kapitału międzynarodowego
Transakcje depozytowo - kredytowe to powstały na skutek połączenia kredytów refinansowych, które są udzielane bankom komercyjnym przez bank centralny oraz depozytów przyjmowanych od banków komercyjnych przez bank centralny. Za ich pośrednictwem banki komercyjne mogą pożyczać więc pieniądze od banku centralnego, który staje się tzw. kredytodawcą ostatniej instancji.
Odpowiednio skonstruowany układ tychże operacji umożliwia neutralizowanie wahań stóp procentowych i sprawne prowadzenie zamierzonej polityki gospodarczej. Górną granicę przedziału wahań rynkowej stopy procentowej wyznacza stopa lombardowa, określająca krańcowy koszt pozyskania pieniądza na rynku między bankowym, dolną zaś stopa depozytowa, określająca minimalną rentowność lokat dokonywanych na tym rynku. W ustawie o Narodowym Banku Polskim wymienione są następujące formy refinansowania się banków komercyjnych w banku centralnym:
1. Do określonej kwoty na rachunku kredytowym.
2. Pod zastaw papierów wartościowych (kredyt lombardowy).
3. W innej formie określonej przez zarząd NBP np. nieoprocentowany kredyt techniczny.
Transakcje depozytowo - kredytowe stanowią dlatego istotne elementy polityki pieniężnej w przypadku kiedy regulowanie płynności płatniczej sektora bankowego za pomocą operacji otwartego rynku nie zapewnia utrzymania ustabilizowanego i zgodnego z oczekiwaniami banku centralnego poziomu stóp procentowych. Stąd różnice w stanie płynności sektora bankowego. Stopa lombardowa (kredyt lombardowy) określa cenę, po której bank centralny udziela bankom komercyjnym pożyczek pod zastaw papierów wartościowych. Kwota kredytu nie może przekroczyć równowartości 80% papierów wartościowych obciążonych zastawem.
(…)
… jest ustalana od 1 grudnia 2001, należy do podstawowych stóp procentowych ustalanych przez Radę Polityki Pieniężnej - organ Narodowego Banku Polskiego.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)