Ius cogens - wykład - KNU

Nasza ocena:

3
Pobrań: 56
Wyświetleń: 2254
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Ius cogens - wykład - KNU - strona 1 Ius cogens - wykład - KNU - strona 2 Ius cogens - wykład - KNU - strona 3

Fragment notatki:

PMP Wykład 20. 27.03.2009 r.
Ius cogens zostało sformułowane na potrzeby KWPT. Pierwotnie miało działać tylko w prawie traktatowym. Obecnie w wyroku MTKJ w sprawie Furundzija ius cogens występuje jako norma mająca określić odpowiedzialność karną jednostki. W artykułach KPM z 2000/01 pojawia się związek ius cogens z odpowiedzialnością państw. W projekcie artykułów KPM i. c. pojawia się w art. 26 (w ramach przepisów dotyczących okoliczności wyłączających odpowiedzialność państwa) - „nic w niniejszym rozdziale nie przesądza o wadliwości jakiegokolwiek czynu państwa, który nie jest zgodny z zobowiązaniem, wynikającym z normy bezwzględnie wiążącej powszechnego prawa mnar.” Nie dopuszcza sytuacji, w której przez powołanie się na sprzeczność czynu z normą i. c. wyłącza się jego odpowiedzialność. Tym czynem może być zawarcie umowy mnar., wydanie ustawy, orzeczenie sądowe czy decyzja administracyjne (zachowanie konwencjonalne) lub też czyny faktyczne (tortury wykonywane bez upoważnienia w ustawie, ale nie karane przez państwo); i. c. powszechnego prawa mnar.; w projekcie nie ma definicji i. c. - jest ona przejęta z KWPT, na co wskazuje uzasadnienie do projektu; katalog i. c. tutaj powoływany nie jest tożsamy z katalogiem z KWPT, zalicza do nich: zakaz agresji, ludobójstwa, niewolnictwa, dyskryminacji rasowej, zbrodni przeciwko ludzkości, tortur oraz prawo do samostanowienia; katalog ten nie jest wyczerpujący. W komentarzu do artykułów KPM zwraca uwagę, że zgoda innego państwa może mieć znaczenie w przypadku uznania danego czynu za naruszenie i.c. - jeśli jest zgoda państwa na przekroczenie jego granic przez obce wojska lub ich przemarsz to nie można mówić o naruszeniu zakazu agresji. Rozdział III art. 40 i 41 Artykułów - poważne naruszenia zobowiązań wynikających z norm bezwzględnie wiążących powszechnego prawa mnar.. Samo zakwalifikowanie normy jako i. c. nie wystarczy, by uznać odpowiedzialność państwa. Naruszenie musi być poważne, tzn. że obejmuje ciężkie i systematyczne uchybienia w wykonywaniu zobowiązania, wynikającego z normy i. c. (tortury muszą być systematycznie praktykowane lub muszą być ustawy na to pozwalające). Art. 41. wskazuje, że wszystkie państwa mają obowiązek współpracy w celu położenia kresu, zakończenia poważnego naruszenia za pomocą legalnych środków. Obowiązek ten obejmuje również państwo - naruszyciela. Drugi obowiązek ma postać zakazu - żadne państwo nie może uznać za legalną sytuację stworzoną przez poważne naruszenie, ani też nie może udzielać pomocy w utrzymaniu takiej sytuacji. Zakaz uznania jeśli ma charakter kolektywny prowadzi do wyizolowania na arenie mnar. państwa - naruszyciela. Odmowa uznania dotyczy tak uznania de iure jak i de facto. Państwo - naruszyciel nie może wzmacniać swojego czynu przez uznanie, ze wszystko jest legalnie. Sytuacja nielegalna wytworzona w skutek poważnego naruszenia może być podnoszona przez każde państwo (jest skuteczna erga omnes). Uznania nie można wymusić siłą wojskową czy też inną presją. Takie uznanie nie będzie ważne. Nie można wspierać państwa - naruszyciela w jego nielegalnym postępowaniu. Mogą być stosowane inne, dalsze środki, nie przewidziane w projekcie KPM ze względu na to, że albo jeszcze nie istnieją albo nie mają jeszcze zwyczajowego charakteru. Art. 50 - środki odwetowe nie mogą naruszać zobowiązań, które wynikają z zakazu groźby użycia siły lub użycia siły wg KNZ, z podstawowych praw człowieka, z norm humanitarnych wyłączających represalia, a także innych zobowiązań, wynikających z norm bezwzględnie wiążących powszechnego prawa mnar.


(…)

… porządków prawnych nakłada się pozytywizm prawniczy (Anglia i Niemcy). Pozytywizm umacnia państwo od środka (władzę centralną w państwie). W skrajnej postaci prowadzi do negacji prawa mnar. J. Austin mówi, że prawo mnar. to sztuka, moralność pozytywna. W. Hegel twierdził, że państwo jest tworem najwyższym i nie może być niczym skrępowane - nawiązywała do niego szkoła faszystowska.
Wytwarza się koncepcja…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz