To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Istota procesu atrybucyjnego Fritz Heider (1958) jest często określany ojcem teorii atrybucji. Jego wpływowa praca
określiła obszar spostrzegania społecznego, a jego spuścizna jest ciągle przydatna w bieżących
badaniach. Heider (1958) analizował tak zwaną psychologię naiwną czy zdroworozsądkową.
Z jego punktu widzenia funkcjonujemy jak psychologowie amatorzy, którzy próbując zrozumieć
zachowanie innych, składają cząstki informacji tak długo, aż dotrą do sformułowania
rozsądnego wyjaśnienia lub przyczyny. Heider (1958) był zainteresowany tym, co wydaje się
komuś sensowne, oraz sposobem dochodzenia do takiego wniosku. Najbardziej wartościową
zasługą Heidera jest prosta dychotomia: gdy próbujemy określić, dlaczego ludzie zachowują się
tak, a nie inaczej — na przykład, dlaczego Bob krzyczy na swego syna — możemy czynić
zarówno wewn ę trzne atrybucje (odwołujące się do dyspozycji), jak i atrybucje zewn ę trzne (odwołujące się do sytuacji). Możemy stwierdzić, że przyczyną obserwowanego zachowania
Boba była jego osobowość, postawa lub charakter. Byłoby to wyjaśnienie, które lokuje
przyczynę jego zachowania wewnątrz. Moglibyśmy na przykład uważać, że Bob ma słabe
umiejętności wychowawcze i strofuje dziecko w niewłaściwy sposób. I odwrotnie, można
przyjąć, że przyczyna jego zachowania tkwiła w sytuacji — jego syn właśnie wszedł na jezdnię
bez rozglądania się. Wyjaśnienie to przypisuje przyczynę zachowania czynnikom zewnętrznym
(np. że to właśnie postępowanie dziecka uruchomiło zachowanie Boba, a nie jego specyficzna
osobowość czy charakter).
Zauważ, iż nasze wyobrażenia Boba bardzo się różniły w zależności od typu poczynionej
atrybucji. Jeżeli atrybucja jest wewnętrzna, wówczas powstanie w nas negatywne wyobrażenie
Boba. Czyniąc zaś atrybucję zewnętrzną, nie dowiemy się o nim wiele — ostatecznie, większość
rodziców zrobiłaby to samo w podobnej sytuacji. Całkowita więc odmienność!
atrybucja wewn ę trzna : wnioskowanie, ż e jaka ś osoba zachowa ł a si ę w okre ś lony sposób zarówno ze wzgl ę du na swe w ł a ś ciwo ś ci, jak i postawy, charakter czy osobowo ść atrybucja zewn ę trzna : wnioskowanie, i ż jaka ś osoba zachowa ł a si ę w okre ś lony sposób ze wzgl ę du na w ł a ś ciwo ś ci sytuacji, w której si ę znalaz ł a; zak ł ada si ę tu, ż e w tej sytuacji wi ę kszo ść ludzi reagowa ł aby w ten sam sposób Kolejnym osiągnięciem Heidera (1958) było zanalizowanie tendencji do dokonywania
(…)
… od typu poczynionej
atrybucji. Jeżeli atrybucja jest wewnętrzna, wówczas powstanie w nas negatywne wyobrażenie
Boba. Czyniąc zaś atrybucję zewnętrzną, nie dowiemy się o nim wiele — ostatecznie, większość
rodziców zrobiłaby to samo w podobnej sytuacji. Całkowita więc odmienność!
atrybucja wewnętrzna: wnioskowanie, że jakaś osoba
zachowała się w określony sposób zarówno ze względu na swe
właściwości…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)