To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Interpretacja umowy międzynarodowej
Istnieją trzy koncepcje na temat interpretacji umów międzynarodowych:
szkoła subiektywistyczna - interpretacja powinna zmierzać do ustalenia prawdziwej woli umawiających się stron;
szkoła obiektywistyczna (tekstualna) - interpretacja powinna zwracać uwagę na sam tekst umowy, który jest oświadczeniem woli stron, a nie spekulować, jaki był rzeczywisty zamiar stron; szkoła teleologiczna (funkcjonalna) - interpelacja powinna zwracać uwagę na przedmiot i cel umowy oraz odpowiadać potrzebom społeczności międzynarodowej w czasie jej stosowania.
Rodzaje wykładni umów międzynarodowych:
wiążąca:
autentyczna - dokonywana przez strony umowy
quasi-autentyczna (uzualna) - powstała przez zgodne postępowanie stron umowy (zgodna praktyka),
sądowa - dokonana przez sąd lub arbitraż międzynarodowy,
dokonana przez organy organizacji międzynarodowej - gdy umowa zawiera taką klauzulę;
niewiążąca (poglądy doktryny).
Podstawą interpretacji może być tylko tekst autentyczny umowy (zazwyczaj umowa sama wskazuje, jakie wersje językowe są uznane za autentyczne). Zasady interpretacji umów międzynarodowych (art. 31 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów):
należy interpretować w dobrej wierze,
użyte zwroty i wyrazy winny być rozumiane tak jak to wynika z ich normalnego znaczenia, chyba że zostaną wprowadzone do tekstu umowy definicje legalne,
znaczenie poszczególnych wyrazów należy przyjmować w świetle przedmiotu i celu umowy.
Do pomocniczych środków interpretacji szkoła subiektywistyczna zalicza tzw. prace przygotowawcze (fr. travaux préparatiores), do których zalicza się: protokoły z posiedzeń czy oświadczenia delegatów, a które znajdują zastosowanie gdy ww. środki nie dadzą satysfakcjonujących rezultatów. Doktryna od czasów Grocjusza wypracowała dodatkowo m.in. takie zasady: clara non sunt interpretanda, interpetatio cessat in claris, interpretacja zobowiązań w sposób ścieśniający czy analiza preambuły. Umowa a państwo trzecie
Jest ogólną zasadą, że umowa międzynarodowa obowiązuje i tworzy określone prawa i obowiązki jedynie dla jej stron (pacta tertiis nec nocent nec prosunt) - żadnemu państwu nie można wbrew jego woli narzucić obowiązków ani przyznać praw (co wynika z zasady suwerenności). Dla państw trzecich umowa jest res inter alios acta i jako taka nie wiąże ich. Umowa może jednak dwojako oddziaływać na państwo trzecie (tj. nie będące stroną umowy):
na korzyść państwa trzeciego (in favorem tertii):
in abstracto - na korzyść każdego innego państwa, np. umowy tworzące tzw. ustrój obiektywny (np. swoboda żeglugi, prawo przepływu etc.) czy komunikację międzynarodową;
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)