To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Instytucje i prawo w islandzkich sagach z XII i XIII wieku Źródłem poznania ustroju i prawa islandzkiego są :
Sagi rodowe np.” Saga o Egilu”, „Saga o Sturlungach”, „Saga o Njalu”. 2. „Księga zasiedlenia” Ari'ego Þorgilsona
Historia osadnictw a: Pierwszym Skandynawem, który przybył do Islandii był szwedzki żeglarz Gardar Swawarson. Odkryty przez siebie ląd nazwał - Wyspą Garda. Pierwszym wikingiem, który wyruszył tam był Flóki Vilgerŏarson, który nadał wyspie nazwę Śnieżny Kraj. Początek okresu osadnictwa datuje się na II połowę IX wieku. Za pierwszych osadników Islandii uważa się Ingólfura i Leifura Arnarsona. Najpierw bracia udali się na rekonesans wyspy, pozostając na niej przez jedną zimę w miejscowości Austfjörŏur, po czym wrócili do Norwegii , by zabrać ze sobą rodziny i majątek. Osiedlił się w miejscowości Reykjavik tzw. Zatoce Mgieł od unoszącej się tam pary. Był to rok 874. Odtąd rozpoczął się okres „zasiedlenia”, który trwał około 60 lat. Większość osadników była pochodzenia norweskiego, którzy emigrowali z powodu centralizacji i wzmocnienia władzy Harolda I Pięknowłosego. Szacuje się, że w Islandii osiedliło się od 30 000 do 50 000 ludzi, wśród nich koloniści z: Szkocji, Wysp Szetlandzkich, Szwecji i wschodniej Słowiańszczyzny.
Strukt ura : Islandczycy nie stworzyli jednej organizacji państwowej ani jednego ośrodka władzy. Ówczesna Islandia pełna była niewielkich osad i wsi tworzących rodzaj samorządu. Na czele każdej wspólnoty terytorialnej stał naczelnik- goŏi. Instytucja ta wywodziła się od budowniczego świątyni, kapłana, który za wypełnienie obowiązków religijnych pobierał opłatę. Posiadał on szereg uprawnień, które mogły być przedmiotem swobodnego obrotu. Każdy mieszkaniec, w ramach ćwiartki (jednostka podziału wyspy), mógł wybrać, kto ma być jego przywódcą, niezależnie od miejsca zamieszkania. Powodowało to konkurencje pomiędzy naczelnikami, którzy chcąc poszerzyć swa władzę musieli troszczyć się o interesy poddanych. Zatem zdolności decydowały o zakresie władzy, zwłaszcza, że goŏi nie miał żadnego prawa do ziemi i majątku poddanych. System polityczny i prawny: Rosnąca populacja i pragnienie uregulowania podstawowych relacji pomiędzy kolonistami, skłoniła Islandczyków do ujednolicenia systemu prawnego. Do tej pory posługiwano się prawem norweskim i duńskim. W 930r. na zgromadzeniu wszystkich mieszkańców przyjęto opracowany przez Ulfljótura kodeks, który odwoływał się do tradycji norweskich. Najwyższą władzę ustanawiał Althing mający uprawnienia prawodawcze i sądownicze.
Na Althingu wybrany na trzy lata mówca recytował z pamięci całe prawo wyspy, dokonywał jego wykładni oraz wyjaśniał niejasności.
(…)
… przyjąć chrześcijaństwo i przestrzegać praw nowej wiary. Przekroczenie tego zakazu podlegało karze banicji, jeśli zostało udowodnione, jeśli stało się w skrytości, uchodziło bezkarnie. Islandczycy czyniąc chrześcijaństwo religią oficjalną, co powodowane było motywami politycznymi, zagwarantowali sobie możliwość czczenia starych bogów.
Załączony obrazek przedstawia króla Norwegii Olafa Tryggvasona…
… nie funkcjonowały organy władzy wykonawczej, gdyż kojarzyły się z ograniczającą ich wolność władzą króla. Cały system opierał się na prawie prywatnym. Za każdy delikt nałożony mógł być obowiązek restytucji lub wypłaty odszkodowania na rzecz ofiary. Kara uzależniona była od rodzaju przestępstwa.
Jeśli zobowiązany nie spełnił ciążącego na nim obowiązku, pokrzywdzony mógł zwrócić się do sądu przedstawiając dowody…
… się do osoby z wiedzą prawniczą, by ta wystąpiła ze skargą. Występujący z pozwem otrzymywał połowę grzywny.
Sprawca musiał wykonać wyrok sądu, jeśli mu się nie podporządkował zagrożony był karą infamii, co powodowało, że powinien się liczyć z groźbą utraty życia.
Sagi islandzkie pokazują dobitnie, że system ten wykazywał zadziwiającą stabilność i skuteczność.
Kary:
W sytuacji honorowego zabójstwa lub śmierci…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)