To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
TEKST Horsztyńskiego http://pl.wikisource.org/wiki/Horszty%C5%84ski Przykładem realizacji reguł dramatu ironicznego jest Horsztyński Juliusza Słowackiego (wydany pośmiertnie, pozostał w rękopisie nieukończony), jest to bardzo surowy obrachunek z Rzeczypospolitą, neoromantyzmem. Napisany na wzór Hamleta . „ Piosenki świata zaczynają się od fałszywych akordów…”- początkowe słowa dramatu.
Komunikuje on inną wizję świata niż Dziady , Irydion itp. Powtarza się w nim cała struktura sceniczna, intryga. Główny bohater rozpoznaje, że w istocie świata mamy do czynienia z chaosem. Stanowi obrachunek z tradycją pierwszej Rzeczpospolitą i tradycją sarmacką. Jest to też dramat o niemożliwości czynu, świat historycznie skondensowany wśród Targowicy, czy konfederacji barskiej. Jest on mało znany. Ten dziwny dramat w wieku XX był bardzo często grany na deskach. Jest to dramat znakomity, jeżeli chodzi o sceniczność. Jest zbudowany z wielu konwencji, na tym polega dystans do tradycji literackiej. Jest świat zepsuty. Słowacki umiejętnie posługuje się pojęciem idylli, stylem sielankowym. Słowacki powtarza w utworze przestrzeń Soplicowa, by ją unicestwić. Ironia przejawia się w różny sposób, m.in. w odmianie retorycznej, który przejawia się w długich dialogach. Słowacki miał talent komediowy, w co wątpili krytycy.
Ironia retoryczna = ariostyczny uśmiech = homerycki błazen
Ironia wg Michała Głowińskiego: zob. http://czytelnia.onet.pl/0,1115038,5,do_czytania.html Ironia romantyczna - pojęcie to wiąże się ściśle z osobą niemieckiego filozofa Friedricha Schlegla. Ironia romantyczna określa koncepcję postawy twórcy wobec świata, wyrażająca się w przekonaniu o dominacji fantazji twórczej, pojmowaniu aktu twórczego jako gry, w której zacieranie granicy między rzeczywistością a fikcją łączyły się z poczuciem supremacji twórcy wobec dzieła. Podstawą do refleksji poetologicznych Schlegla w jego dziele Fragmenty krytyczne była twórczość Ludwiga Tiecka, a w szczególności jego przełomowe dzieło, udramatyzowana baśń ludowa Kot w butach: bajka dla dzieci w 3 aktach , z intermedium, prologiem i epilogiem . Właśnie zabieg Tiecka Schlegel nazywa ironią romantyczną. Znalazła ona później wyraz między innymi w twórczości Julisza Słowackiego, Cypriana Norwida czy Heinricha Heinego. Ironia, dramat ironiczny, dyskusja na temat ironii w literaturze jest doniosła, ważna. Polscy poeci, pisarze boją się używać tego pojęcia . W Polsce nie ma wielu świadectw dyskusji na temat ironii. Ironia ma antyczny rodowód:
Eiron - typ bohatera, kłamca, symuluje, udaje niższość w czynach i słowach, by ośmieszyć rozmówcę i wygrać z nim spór,;
(…)
… romantycznej ironia była sposobem manifestowania inwencji twórczych (pisanie o pisaniu nazwane zostało przez Schlegla permanentną parabazą - chwilą, kiedy aktorzy starożytni po skończonym przedstawieniu zdejmowali maski, w celu ukazania sztuczności przedstawienia). Autor zwraca się do czytelnika, zwleka z akcją, pojawiają się dywagacje (cecha narracji romantycznej).
Poemat dygresyjny - to ważna forma…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)