Problematyka poszczególnych utworów Do Czytelnika - autor tłumaczy się z błędów.
do Mikołaja Zenowica, dworzanina - o Epikurze, dedykacja z wyrażeniem nadziei na przyję-cie utworu.
Światowa Rozkosz: świat stworzony przez Boga, z Jego woli, „grzech” nie korzystać z jego dóbr, „Żal, ból i żaden smutek placu tu nie mają”, wygląd Rozkoszy: wesoła, w złotej szacie, strojna jak paw, pyszna (nie jest dla biednego), królowa świata tego, w orszaku Rozpusta, Wenus (sekretarka), Kupido.
Ochmistrz Dostatek: z siwą brodą, szafuje hojnie darami (klejnoty, majętności…).
Pompa: w karocy, nigdy nie chodzi pieszo, wokół niej zawsze tłum, otoczona złotem (chodzi w nim, sypia, jada, siada), jej herbem jest zbytek.
Asystencja: jej zadaniem jest pilnowanie porządku w orszaku, każdy ma wnim swoje miejsce.
Kompanija: „z szlachetną drużyną/ zabawia się”, z fraszką, każdy powinien przebywać ze swoim (skąpy, mądry, błazen, kleryk).
Dyjeta, „ale nie doktorska”: „wszystkim częstuje”.
Pijatyka: „swawolna”, „pijany a dziecię/ fałszu nie zna”.
Podwika : opis zalotów: taniec, kwiaty, marcepany, listy, upominki, kapele, asysta karocy; malowidła: Kupido ślepy, nagi, dziecko, skrzydła (lekkość).
Muzyka: „panienka wesoła”, prowadzą ją Amfijon i Orfeusz, „ten troski nie znał,/ kogo ona uweseli”.
Saltarella : „wysoko letnik podkasała”.
Krotochwila: „nieskąpa jest czasem szaforka/ ta ani godzin liczy, ani zna zegarka”, brat Żart, polowanie, sobótki, gonitwy, zawody.
Gra: płocha, „choć się dziś rozgniewa, jutro zaś łaskawa”, „kto nie gra, nie traci”.
Przejezdka: lokaje Wszędybył i Dalej, konie Równina i Pagórek, piesek Zabawa, czuje strach przed podróżą wodną, „dom, kto go ma, nie zając”.
Uciech: ostatnia, „kędy koniec dobry, tam wszystko smakuje”, porównanie do Diany (bieganie po lasach), pochwała życia, piękno natury, pory roku, Ceres, Bachus, Wenus, „stan małżeń-ski ma swoje pieszczoty”, małżeństwo z miłości, pociecha z dzieci, „koniec, śmierć tego wszy-stkiego,/ cokolwiek człeku na tym świecie namilszego”.
„Vanitas vanitatum et omnia vanitas”: „świat, szatan, własne ciało bitwę z człekiem wiedzie”, niepokój, zmiana z urody w trupią brzydotę, wizja trupów zjadanych przez robaki.
„Non libet plus efferre quam intuleris” : człowiek rodzi się i umiera nago i z płaczem.
„Na toż”: „świat fraszka”, „Jako tu kto sobie/ pościele na tym świecie,/ tak się wyspi”, „kto tu wylewał/ łzy za grzechy na ziemi,/ będzie w niebie śpiewał”.
Czas: „jeden w łódź, drugi z łodzi,/ ten kona, ów się rodzi”.
Nadzieja: „Fortuna, odmienna pani”, lepiej jej nie ufać.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)