To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Podsumowanie Hermeneutyka Heideggera stawia pytanie o bycie, uznając, że jest to pytanie fundamentalne. Znaczenie szczególne ma odkrycie, że bycie dostępne jest wyłącznie z perspektywy tego, kto o nie pyta, a więc nas samych. Pojawia się pytanie: kim jest byt, który jest w stanie pytać o bycie? Pytanie o bycie jest zarazem pytaniem o człowieka. Redukcja jestestwa do sfery rozumienia bycia powoduje pominięcie sfery cielesnej i psychicznej. Czy takie ujęcie jest adekwatne? Heidegger twierdzi, że uchwycenie prawdy bycia jest równoznaczne z prawdziwym, źródłowym poznaniem siebie. Autentyczność, zdaniem autora wyraża się w skoncentrowaniu bardziej na byciu niż na sobie. To z kolei prowadzi do wolności, czyli wyjścia z tego, co przypadkowe i potoczne. Warto jednak podkreślić, że autentyczność nie dotyczy poziomu ontycznego, więc nie stanowi źródła wskazówek praktycznego postępowania ani wartościowania. Brak w tej koncepcji kryteriów do dokonywania konkretnych ocen. Z rozważań prowadzonych w Byciu i czasie nie płyną żadne konsekwencje dla sfery naszego działania. Przesłanie dzieła pozostaje jednak doniosłe: troska o siebie i własne bycie powinna być jedyną istotną troską naszego życia, gdyż nasze bycie jest naszym dziełem. Wielką zasługą Heideggera jest dostrzeżenie faktu, że pytając o człowieka nie możemy abstrahować od siebie; pytanie o człowieka nie może mieć charakteru całkowicie bezstronnego, a pojęcie człowiek nie może być traktowane przedmiotowo. Gadamer z kolei wskazuje na ograniczenia filozofii. Jego wielką zasługą jest dostrzeżenie faktu, że ludzkie myślenie jest uwarunkowane językowo, kulturowo i historycznie. W związku z tym także filozofowanie nie zaczyna się od bezwzględnego początku. Jednocześnie autor nie rezygnuje z pojęcia prawdy, a jego filozofia aspiruje do uniwersalności. Funkcją filozofii zdaniem Gadamera jest zwiększenie zakresu ludzkiej świadomości, przez ukazanie struktury rozumienia. Autor nie bada w sposób bezpośredni ludzkiej egzystencji, interesuje się raczej jej obiektywizacjami. W sferze praktycznego działania niczego bowiem nie możemy być pewni w sposób absolutny. Istnieją co prawda podstawowe normy i zasady, ale mają one charakter ogólny, a przez związanie z kulturą także zmienny. Przekonanie, że ludzkie poznanie jest ograniczone, a człowiek nie potrafi przezwyciężyć jednostkowego doświadczenia prowadzi do przyjęcia tezy o kontekstualiźmie poznawczym. Powstaje pytanie, na ile taki pogląd jest spójny z obiektywnym ujęciem człowieka oraz przyjęciem intersubiektywnej i ponadhistorycznej prawdy. Gadamer jest przekonany o istnieniu wspólnej ludziom istoty człowieka, która sprowadza się do dążenia do samozrozumienia. Rolą hermeneutyki jest namysł nad sobą samym, gdyż wszelkie rozumienie jest zawsze samorozumienim. Gadamer, jako kolejny filozof w dziejach historii etyki stawia tezę o społecznej naturze człowieka. Środowisko społeczne obejmuje realia życia codziennego, od których jesteśmy uzależnieni. Autor przestrzega nas przed przecenianiem rozumu w stosunku do poznania emocjonalnego. Nie ujmuje on jednak człowieka w sposób pełny, interesuje się wyłącznie duchowym wymiarem naszego istnienia, szuka istoty człowieczeństwa, a nie całej prawdy o nim. Nie dostrzega doniosłej roli ciała.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)