Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów
Metoda Alfreda i Marii Kniessów jest specyficzną metodą prowadzenia zajęć wychowania fizycznego z dziećmi.
„Jest to rodzaj gimnastyki twórczej utanecznionej, polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów
ruchu – poprzez eksperymentowanie środkami ruchowymi, słownymi i wzrokowymi. Rezygnuje się w niej z dotychczas
powszechnie stosowanych form i środków wychowania fizycznego. Eksponuje naturalne formy ruchowe, eliminując ścisłe.
Nie stosuje baletu, technik sportowych itp., chociaż ich interpretacja w formach taneczno – rytmicznych nie jest obca
pokazowi.”1
Trzecim czynnikiem (oprócz ruchu oraz rytmu i muzyki) są estetycznie wykonane przybory do ćwiczeń (podwójny
bijak, wstążki na kijku, grzechotka, przepołowiona łuska orzecha kokosowego, dzwoneczki zakładane na palce dłoni oraz
na kostki u nóg), które równorzędnie i twórczo uczestniczą w tym procesie. Tak samo jak demonstracja ruchowa muzyka,
bądź akompaniament perkusyjny pobudzają one i wywołują reakcje ruchowe.2
W metodzie tej liczy się dobre samopoczucie, przyjemne przeżycia i radość ruchu. Następuje stapianie się muzyki i
rytmicznych ruchów. Zachodzi zjawisko sprzężenia zwrotnego wspomnianych czynników; jeden wpływa na drugi
regulując szybkość, częstotliwość i natężenie ruchu. Prowadzący z akompaniatorem wprowadzają stopniowo ćwiczących
do pewnego rodzaju ruchowej ekstazy, potęgowanej lub wyciszanej i jakby zdalnie kierowanej. Tym sposobem reguluje
się też dynamikę ruchu. Muzyka w tej metodzie jest bardzo ważnym „impulsem” do podejmowania czynności ruchowych.
Jest też dużo naśladownictwa i wzorowania się na prowadzącym i współćwiczących. Nauczyciel nie tylko demonstruje
swoje zamierzenia, ale jest również współćwiczącym, uczy się od ćwiczących, poddaje się tym samym impulsom i przy
okazji pogłębia i wzbogaca metodę.
W ćwiczeniach jest dużo improwizacji, indywidualnej interpretacji muzyki, rytmu i sposobów użycia przyboru: dużo
elastyczności, płynności, swady i swobody ruchu. Towarzyszy temu hedonistyczne zjawisko radości życia, uczenia się i
nabywania kultury ruchu.
Zamierzony cel kształcący i wychowawczy jest w ogólnej mierze regulowany zastosowanym sprzętem czy przyborem
gimnastycznym. Wielostronne zastosowanie różnorodnych przyborów umożliwia kompleksowe oddziaływanie
kształtujące i wychowawcze na ćwiczących. Sprzęt powinien być stale uzupełniany.
Wychowawca ćwiczy cały czas z grupą, a wyróżnia się tym, że jest najlepszy a swoją demonstracją wzbogaca wyobraźnię
ruchową ćwiczących. Jest czasem osobą wiodącą, ale w miarę zaawansowania ruchowego grupy więcej obserwuje,
pozostawiając ćwiczącym całkowitą swobodę.
Metoda, razem z opanowaniem pewnych technik ruchu, prowadzi do ekonomizacji ruchu i sprzyja optymalnemu
rozwojowi indywidualnych uzdolnień ruchowych dzieci. Stosując tę metodę ćwiczymy z radością, rozwijamy poczucie
rytmu i doskonalimy koordynację ruchową oraz harmonijnie rozwijamy prawą i lewą stronę ciała.
„Metoda Kniessów nie wymaga mówienia, a to, co nauczyciel chce wdrożyć – demonstruje, wzmacniając to
muzyką, perkusją, systemem nagłaśniającym, przyborami.” 3
Metodę cechuje szeroko rozumiana ekspresja ruchowa i duża aktywność ćwiczących. Jest ona oparta na pozytywnej
motywacji, co wiąże się z zasadą podmiotowego traktowania dzieci. Ćwicząca grupa odwzorowuje ruchy prowadzącej, a
także wprowadza do zajęć wiele ciekawych ćwiczeń kreatywnych, utrzymując wszystkie ruchy w rytmicznym tempie,
bądź też działając we własnym rytmie. Omawiana metoda inspiruje nowe pomysły i rozwiązania.4
1
Gniewkowski W. „Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów – nie znana w naszym kraju metoda twórcza wf”,
w: Wychowanie w przedszkolu nr 1. 1988 r.
2
Trojak E. „Gimnastyka twórcza w przedszkolu” w: Wychowanie w przedszkolu nr8.1991 r.
3
Olszewska I. „Muzyka a różne formy aktywności ruchowej” w: Wychowanie Fizyczne i Sport nr 3. 1981 r.
4
Śliz M. „Aktywizacja ruchowa dzieci według metody Kniessów” w: Wychowanie w przedszkolu nr 5. 1988 r.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)