Georg Kerschensteiner Początkowo nauczyciel szkoły ludowej, potem gimnazjum, a od 1895 roku radca szkolny w Monachium. W latach późniejszych został profesorem pedagogiki na uniwersytecie monachijskim ora posłem do Reistagu. Po objęciu stanowiska radcy szkolnego rozpoczął przygotowania do reformy monachijskich szkół elementarnych zgodnie z wymaganiami propagowanej przez niego szkoły pracy. Reforma objęła również tzw. szkoły dokształcające, w których uczyła się młodzież pracująca. System Kerschensteinera ukształtował się w toku jego działalności pedagogicznej pod wpływem ówczesnych mu kierunków myśli wychowawczej różnych krajów Europy i Ameryki Północnej, a także pod wpływem klasyków pedagogiki. Spośród nich cenił najbardziej Pestalozziego. Uważał, że uczeń powinien dochodzić do poznania pewnych prawd i przyswajać sobie nowe pojęcia w trakcie samodzielnie wykonywanych prac. Na poziomie szkoły elementarnej i dokształcającej powinny być to prace ręczne, ponieważ, jego zdaniem, dzieci od 3 do 14 roku życia wykazują naturalna skłonność do tego rodzaju zajęć. Twierdził, że znacznej części ludzi wystarczy do rozwoju ich osobowości wykonywanie pracy fizycznej, nie ma, więc potrzeby budzenia w nich innych zainteresowań. Dobro państwa wymaga, aby większość obywateli trudniła się tylko pracą fizyczną. Opierając się na tych przesłankach włączył do programu szkoły elementarnej nauczanie prac ręcznych.
W systemie Kerschensteina praca była środkiem i równocześnie celem nauczania. Powinna ona być w programie szkolnym samodzielnym przedmiotem nauczania, prowadzonym przez pedagoga - specjalistę.
Państwo jest najwyższym dobrem, któremu powinny być podporządkowane wysokie cele jednostkowe. Państwo wymaga od obywatela przede wszystkim nauczenia zawodu, nie tylko ze względu na konieczność zapewnienia sobie środków do życia, ale głównie w tym celu, aby każdy mógł być społecznie użytecznym ora oddziaływał moralnie na współobywateli w kierunku realizacji idealnych celów państwowych. Z tak określonych relacji miedzy państwem i obywatelem wypływały trzy zadania postawione przez Kerschensteinera przed szkoła publiczną. Powinna ona: przysposabiać dzieci do wykonywania pracy zawodowej; przepajać zasadami etyki wykształcenie zawodowe p rzygotowywać wychowanków do realizowania w państwie ideału moralności społecznej. Szkoła początkowa i dokształcająca są w stanie wypełnić dwa pierwsze zadania; całkowitą realizację trzeciego celu (umoralnianie społeczeństwa), ze względu na niedostateczną dojrzałość wychowanków szkół elementarnych i wąski program nauczania w szkołach dokształcających, można osiągnąć dopiero w szkole średniej.
(…)
… ogólnokształcących. Wiadomości te nazwał „pierwotnymi narzędziami kultury” i zaliczał do nich pisanie, czytanie, kaligrafie, religię, arytmetykę, naukę o rzeczach i naukę o kraju ojczystym. Ponieważ uczeń powinien samodzielnie dochodzić do pewnych wiadomości, Kerschensteiner wysuwał wniosek, aby materiał nauczania nie był zbyt obszerny.
Kładł wielki nacisk na wyrabianie w uczniach rzeczowego podejścia do pracy, tzn. na wpajanie im solidności i systematyczności, na nauczanie ich znajdowania radości w dobrze wykonywanym zadaniu. Postulował zakładanie w szkołach elementarnych warsztatów, ogrodów, kuchni, szwalni, itp., w których dzieci mogłyby się wdrażać do sumienniej pracy fizycznej.
Pierwszym zadaniem szkoły publicznej było wyrabianie w uczniach nawyku rzetelnej i rozważnej pracy. Uważał, bowiem, że uczeń, nauczywszy się rzeczowego podejścia do wykonywanych w szkole zadań, przeniesie tę cenną zaletę na każdą w ogóle wykonywaną w życiu pracę.
Nauczyciel powinien zwracać uwagę uczniów na staranne wykańczanie każdego zadania, przyzwyczajać ich do krytycznego oceniania własnej pracy i starać się, aby ten krytycyzm przeradzał się w nawyk samokontroli, stając się ich wewnętrzną potrzebą.
Zadania wychowania szkolnego:
Wytworzenie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)