2.Starotestamentalne podstawy moralności: przymierze, prawo i wybranie Fundamenty starotestamentalnej moralności Sobór Watykański II zachęcał odczytywanie sensu moralnego wezwania Bożego skierowanego do człowieka w świetle egzegezy i teologii biblijnej. W Konstytucji Dogmatycznej o Objawieniu Bożym czytamy: „Bóg, sprawca natchnienia i autor ksiąg obydwu Testamentów, mądrze postanowił, by Nowy Testament był ukryty w Starym, a Stary w Nowym znalazł wyjaśnienie”.
Jawią się pytania:
Jakie prawdy religijno-moralne objawione w ST cieszą się nienaruszalnością i niezmiennością, a więc obowiązują ludzi wszystkich czasów, a które z nich są wyrazem konkretnych uwarunkowań historyczno-kulturowych?
Czy samo rozróżnienie pomiędzy normami zawsze obowiązującymi a tymi, które pod względem ważności są czasowo ograniczone, nie oznacza wprowadzenie pewnego relatywizmu do samej Biblii?
Czy Objawienie Boże pomaga rozwiązywać istotne problemy moralne?
Czy w ogóle możliwe jest prawidłowe odczytanie znaczenia etosu biblijnego w kulturach, w których powstawały, skoro już nie istnieją?
Biblia nie ma całkowitego, pełnego i usystematyzowanego zbioru etycznego, który można by nazwać systemem etycznym. Jak się wydaje w tym leży właśnie siła Biblii. Normy i zasady w niej zawarte są zawsze bardzo konkretne, skierowane do określonych ludzi, w określonej sytuacji i czasie. Imperatywy religijno-moralne nie pozostają w Biblii bez uzasadnienia i motywacji. Żądanie Boga, z reguły jest poprzedzone doświadczeniem zbawczego działania Boga. Stąd jest ono w pełni zrozumiałe jedynie w historio-zbawczym kontekście tegoż działania. Nie ma w Biblii gotowego, uporządkowanego zbioru zasad, czy ułożonych w pewnej kolejności norm moralnych!!! WYBRANIE Podstawą wybrania Izraela przez Jahwe była Jego miłość do narodu, a także wierność obietnicom danym w przeszłości potomstwu Abrahama. Spośród wszystkich ludów Bóg wybrał jedynie Izraela, wyprowadził go z niewoli, zawarł z nim przymierze, nadał mu prawo, wprowadził do ziemi obietnic i uczynił swoim ludem. Ten wolny wybór Jahwe, uczynił z Izraela naród, któremu Bóg wyznaczył wyjątkową rolę w historii. Bóg jawił się jako stwórca Izraela, który od początku podjął działania zbawcze wobec narodu. „Jedynie was znałem ze wszystkich narodów na ziemi” (Am 3, 2). Nie można zrozumieć planów i woli Boga bez wybrania. Terminologia bahar i pochodne są stosunkowo późne, ale przeświadczenie o Bożym wyborze było od momentu powstania ludu Izraela. Świadomość wybrania sięga najstarszych czasów izraelskich (Abraham). Możemy mówić o procesie uświadamiania sobie przez Izrael wybrania. Ukoronowaniem wybrania było wyjście z Egiptu, by doprowadzić naród przez Jahwe do ziemi wybrania-błogosławieństwa. Opowiadanie o przymierzu zawartym pod Sychem za Jozuego wiąże początki dziejów Izraela z wybraniem:
(…)
…, dlatego, że wybór pomazańca wiąże się zawsze z przymierzem
Kapłani są przedmiotem wybrania, gdyż spełniana przez nich funkcja domaga się odłączenia i innego sposobu życia; są poświęceni. Jest pewna ciągłość pomiędzy wybraniem kapłanów a wybraniem całego ludu Bożego, gdyż Jahwe wybrał swój lud, aby cały był „królestwem kapłanów i ludem świętym”.
Ziemia i miejsca święte są przedmiotem wybrania Jahwe, które przeznaczył dla swojego ludu. Szczególne miejsc Bożego upodobania to góra Syjon, a przede wszystkim świątynię jerozolimską, „aby mogło tam zamieszkać Jego imię”. Cel
-ustanowienie ludu świętego, oddanego Bogu, wyniesionego ponad inne narody by głosić orędzie o dobrym Bogu. Na straży wybrania stoi Prawo, które zapewnia świętość. Ostrzeżenie
-wybranie może być podstawą do kary „Jedynie was znałem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)