To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Franciszek Dionizy Kniaźnin 1750-1807
- Kształcił się w kolegium jezuickim, następnie wstąpił do zakonu jezuitów i studiował w kilku seminariach zakonnych.
- Po kasacie zakonu, przeszedł do stanu świeckiego. Został sekretarzem księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego oraz nauczycielem jego dzieci.
- Zakochany był nieszczęśliwie i potajemnie w księżniczce Marii Czartoryskiej Witemberskiej, która miała być jakoby adresatką jego wierszy miłosnych. .
- Nosił się po sarmacku, dbając szczególnie o sumiaste wąsy. Zakochany
- Należał do polskiej loży masońskiej Świątyni Izis.
- Pracował w bibliotece Załuskich, następnie przebywał na dworze Czartoryskich w Puławach
- Po drugim rozbiorze Polski stan zdrowia psychicznego Kniaźnina zaczął się pogarszać, dlatego wycofał się z życia towarzyskiego i osiadł w spokojniejszej Końskowoli, gdzie opiekę nad nim roztoczył Franciszek Zabłocki.
Jego twórczość sięgała takich gatunków literackich jak : ody, elegie, liczne erotyki, sielanki, utwory patriotyczne, listy. Napisał również adaptacje bajek La Fontaine'a . Zadebiutował tomem Bajek . Kolejne dzieła to dwa tomy Erotyków . Jego twórczość początkowo zbliżona była do tendencji rokokowych , jednak nie brak było też utworów refleksyjnych odrzucających ograniczenia zarówno rokoka, jak i klasycyzmu . Pod wpływem znajomości z Franciszkiem Karpińskim twórczość zbliżyła się do sentymentalizmu . W czasie gdy przebywał w Puławach pisał głównie dworskie dramaty oraz ody refleksyjne i dotyczące wydarzeń publicznych. Jego wczesne Erotyki nawiązują do starożytnej poezji biesiadnej (Anakreont). Miłość jest w nich okrutną walką, niezasłużonym cierpieniem, które ukoić może tylko dobroczynna moc wina, często zbliżają się do barkowego konceptyzmu. Są to utwory kunsztowne, rokokowe miniatury. Oddają nastrój salonowych gier miłosnych. Miłość Kniaźnina to głównie melancholijne wzdychania, tęsknota, smutek, strach. Jest to zawsze uczucie niespełnione. Dwie lipy Utwór jest niczym krótkie westchnienie "czułego serca" nad losem dwojga nieszczęśliwych kochanków, których los rozdzielił i nigdy się nie połączą. Dwie pierwsze zwrotki, będące opisem lip stojących po przeciwnych stronach rzeki, stykających się tylko koronami, stanowią typowy, sentymentalny, zaczerpnięty z przyrody, metaforyczny obraz nieszczęśliwych kochanków skazanych na wieczną rozłąkę. Wiersz ten zakończony jest głębokim westchnieniem, jakie wyrywa się z ust podmiotu lirycznego "z najskrytszej w sercu rany".
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)